ekşi sözlük kullanıcılarıyla mesajlaşmak ve yazdıkları entry'leri
takip etmek için giriş yapmalısın.
hesabın var mı? giriş yap
küçükken ne olmak istediyse o olan insan
-
baya baya benimdir.
küçükken sorarlardı mal gibi: "ne olcan bakim sen" diye.
çocukluğun tüm umursamazlığıyla verirdim cevabımı: "hiiiçç"
şu an tam olarak planladığım yerdeyim.
sahibinden.com'daki her yeri dantelli ev
-
sahibindende satılmak yerine bir sanat galerisine satılıp orada tekrar inşa edilip sergilenmesi gereken bir eser.
18. yüzyıl ekşi sözlük başlıkları
kaybolan norveçli kızların mersin'de yakalanması
-
intikam olarak beni norveç'e gönderin ben de kaybolayım. hı?
soylu'nun saat satan afrikalılara dair açıklaması
-
insani açıdan en düzgün ve ahlaklı grup bu insanlar sığınmacıların içinde. aferin.
iş mülakatlarında sorulan sinir sorulara cevaplar
-
yıl 2004. iş yerimi kapattığım için* borçları ödemek gerektiğini bildiğimden iş arıyorum. stresliyim. bir çok başvuruda bulundum fakat burada sizlerle paylaşacağım söz konusu ilan windows server 2003 konusunda 5 yıl deneyimli eleman aradığını belirtmektedir. mülakat sırasında gereksiz tanışma işlemlerini bitirip, aradıkları nitelikler ve tecrübe konusuna geçtiğimiz için şu soruyla devam etmektedir.
-windows 2003 konusunda istediğimiz tecrübeye sahipmisiniz?
+hayır
-peki o zaman neden başvurdunuz?
+ilanı veren cahillerin kim olduğunu merak ettim.
türk milletinin kutuplaşmadığı konular
-
(bkz: iş makinesi seyretmek)
mehmet selim kiraz adalet sarayı
-
adını yaşatacağınıza kendisini yaşatsaydınız amk. samimiyetine soktuklarım.
ilk bilgisayarda yapılan mallıklar
-
skim böyle başak burçluluğu... bilgisayardaki sistem dosyalarını düzenlemek:(
levent diye, o devrin digimon'u bir arkadaş toplamıştı ilk bilgisayarımı. sene 95. ilk günün akşamı evde kurcalıyordum, tek tek bütün klasörlere girip her bir dosyaya tıklıyordum peki buna basınca noluyo, e peki buna basınca noluyo diye diye.. böyle kurcalarken fark ettim ki aynı dosyalardan birden fazla yerde var. bir win32 mi windows mu ne öyle bir yerde var, bir program files diye bir yerde var, içlerinden bazıları başka bi yerlerde daha var... "dağınık levent tabi (anne tonlamasıyla verip de veriştirdim levent'e) elli kez kopyalamış aynı dosyaları bilgisayarın hafızası dolacak boşuna" diyerek kolları sıvadım ve müthiş bir işgüzarlıkla sabaha kadar benzer/aynı adlı tüm sistem dosyalarının eşlerini silip silip tek klasör altına topladım hepsini. sonuç olarak da sabaha bilgisayarı kucağıma almış halde ıkına sıkına 3 otobüsle bakırköy'den hacıosman'a gidip, suratımda takınabildiğim en sempatik "ben bi bok yidim" gülümsemesiyle levent'in ziline basmam gerekti.
yalnız o vakitler bilgisayardan alınan zevk bile başkaydı be... windows plus'ta mı ne gelen, tren istasyonlu wall paper'ı görmek için evden kalkıp 2,5 saatlik yolu tepip sarıyer'deki arkadaşa gitmişliğim olmuştu. wall paper görmeye bak sırf. bu da mallık değil mi? değildi işte. abimden ablamdan çok seviyordum be o ilk bilgisayarımı. ne de güzel bilgisayardı... pentium 133 mmx, 16 mb ram, cücük kadar hard disk. autocad'e tıkladıktan sonra yatardım on dakka uyuyum o açılana kadar diye.
çok küçük hesapların adamı
-
ben yine en kötüsünü yazıp gidiyorum, ibret forever:
genç kız, uzaktan uzağa beğendiği çocuktan gelen bi kahve içme teklifini coşkuyla kabul eder. yalnız, duruşmaya yetişeceğinden sınırlı bir vakti vardır, üzülerek belirtir. kahramanımız "yarım çay içeriz biz de? :)" diyerek sevimli bir orta açar. yarım çay, çok pratik bir tekliftir. kızın içi ısınıverir. çocuk kafeteryadan "yarım çay" ister. çaylar cidden yarım gelir. o dar vakitte içilir. sonra o şövalye "biz yarım içtik arkadaşım! ben yarısını öderim!" diye kavga çıkarana kadar her şey ne kadar da yolundadır aslında... de mi?
karıncayı gideceği yere kadar bırakmak
-
çocukluğumda yapmaktan süper zevk aldığım bir eylemdi. ne güzel adammışım lan ben.
(bkz: karıncalara büyük saygı duymak)
fenerbahçe'yi galatasaraylılar kurdu
-
"bizim kurduğumuz fenerbahçe ise; 1915'te bir trafik kazasında öldü, yerine yossi kohen geçti"
psy'ın paylaştığı istanbul fotoğrafı
-
ülkenin imajı o kadar önemli ki, yaşadığımız yerin gerçek görüntüsünü zerre umursamıyoruz, yeter ki başkası görmesin. elalemin sadece "misafir odası"nı görmesi yatak odamızdaki rutubeti geçirmeyecek bunu anlamıyoruz.