hesabın var mı? giriş yap

  • abimin bana yaptığı eziyettir. annemle babam evde yokken bööööö diye yavaş yavaş üstüme gelip psikolojik gerilim yaratıyordu, altıma sıçıyordum. ulan ne korkutuyorsun de mi. korkuyoruz işte. sonra gelip seviyordu manyak mısın lan ne korkuyorsun diye, iki dakika sonra yine böölüyordu. hayır yani amacın ne kardeşim? korkuyoruz da korkmuyoruz mu dedik? ha gerçi aynısı ben de minik kuzenime yapıyorum o da altına sıçıyor. babadan oğla nesiliz herhalde.

  • biz demirellerden, türkeşlerden milliyetçilik dersi almayız.
    sevgili kardeşlerim;
    biz milliyetçiliği; sokak duvarlarına değil,
    kıbrıs'ın topraklarına,
    ege'nin deniz yataklarına yazmışız.
    biz milliyetçiliği batı anadolunun haşhaş tarlasına yazmışız...

    bülent ecevit. 1974.

    ek: https://youtu.be/loskhxdvcdc

  • derste hocanın "anlamayan var mı?" sorusundan sonra parmak kaldıran öğrencinin ikinci anlatıştan sonra verdiği "anladım" cevabıdır.

  • eğer 99'dan beri sözlüğün başında bu arkadaş olsaydı var ya daha 2002'de 2004'te sözlük az çok hit kazanmaya başladığında aylık üç beş kuruş alıcam diye sözlüğün altını üstünü reklamla doldurup 90'lı yılların üçüncü sınıf flash sitelerine çevirir ve bir efsaneyi başlamadan bitirirdi. elini vicdanına koyup da "yok ya öyle yapmazdım" diyemezsin!

    en ufak konuda bile hemen ayrışabilen sözlüğün on binlerce kişilik yazar kitlesi bile senin yanlışlarda olduğun konusunda hemfikir. ama diyorsun ki ben doğrusunu yapıyorum, siz yanılıyorsunuz. insan bi düşünür ya neden diye. gerçekten ilginç..

  • surekli bakistigim cook guzel bir kiz vardi. denize havuza sirf onun icin gidiyor sadece ama sadece derin derin bakisiyorduk. yasim o zamanlar 20 falan. havuzda olmadik hareketler yapiyor bur turlu beceremedigim ters taklalar atiyordum. ters takla sonrasi kafami suyun disina cikartir cikartmaz kafam baska yonde olsa bile hemen ona donuyor ve gozlerinde bana bakip bakmadigini, atlayisimi begenip begenmedigini anlamaya calisiyordum. neyse bir ogle vakti yine havuzda oldugunu gorup kosarak gittim. kendisi iki arkadasiyla birlikte suyu icinde havuzun tam kosesinda kenarlara tutunarak sohbet ediyorlar. birbirimizi gorunce gulumsedik ve ben acilisi yine ters taklayla yaptim(bu arada her atlayisimda sirtim suya sak diye carptigindan biber gibi yaniyor ama her seferinde sirtim biraz daha nasirlastigindan kelli aciya dayaniyordum). kafami bir kere cikartip nefes alip yine suyun icinden ona dogru yuzdum. ilk defa yapiyordum bunu. yani ona dogru ilk defa yuzuyordum. yuzerken bir taraftan bunu yapma diyordum kendime. cunku, nefesim anca yetecek ve onun oldugu kenarda su ustune cikacaktim. henuz onunla bu kadar yakinlasmaya hazir degildim. tam kenara geldigimde ani bir kararla su ustune cikmamaya karar verdim ve kenar duvardan destek alip(ayaklarimla kendimi itip) geldigim yone dogru yuzmeye karar verdim. fakat o da ne? bir duvarin bu kadar yumusak olmasi hic normal degil! er kisi olan 'gerizekali ben' o gucu duvar yerine kizin gobegimden aldigimi farkettim. resmen sevdicegimin gobegine cift tepik attim ve o saskinlik, utanc ve korkuyla hemen oradan uzaklasmak istedim. telasima telas aptalligima aptallik katarak guclu tekmelerimle yanindaki iki kizi ve yine sevdicegimi acilara surukledim. cirpindikca battigim bir bataklikti. nefesim bitmek uzere ben cikmak istemiyorum. caresizlikle cikip nefes alip gozyaslarimi gizlemek icin donup o tarafa bakmadan karsiya yuzdum havlumu aldim tam giderken baktim. evet ben kazanmistim. 3'unude dovmustum. sonradan kuzenimden ogrendigim kadariyla ciglik attirmisim hepsine. filmin sonu mu? bosverin!

  • bunca zamandır yediğimiz bu dondurma ürününün şans eseri ortaya çıktığını duysanız ne derdiniz?

    hemen söyleyeyim
    -vay be bu kadar basit bir ürün kimsenin aklına gelmemiş mi?

    bunu öğrenmek için hemen 1905 senesine gidiyoruz. 1905 senesinde soğuk bir san francisco günüde 11 yaşındaki frank epperson kendisine bir içecek hazırlamak için annesinden bir kaç malzeme alır. bunlar su, soda tozu ve bir miktar meyve suyudur.

    bu üç malzemeyi bir bardağın içinde koyar ve etraftan bulduğu tahta bir çubukla güzelce karıştırır, daha sonra oyuna dalmış olacak ki hazırladığı içeceği evin verandasında unutur.

    sabah kalktığında hazırladığı içecek aklına düşer ve hızlıca verandaya gider ve birde bakış hazırladığı içecek içindeki çubukla beraber donmuştur. çubuktan çektiğinde bu gün yediğimiz buz parmağa benzemese de aslında ilk buz parmağı yapmış olduğunun farkına varır. daha sonraları bu dondurma ürününden mahalle arkadaşlarına dağıtır ve popüler olur.

    tarih ilerledikçe frank epperson bu yaptığı şeyin kimsenin aklına gelmediğini görür ve 19 ağustos 1924'te patentini alır. ürün bir anda popülerlesir.12

    daha sonra patent aldıktan altı ay sonra good humor adlı şirket ( unilever'in bir yan kuruluşu kendisi, bizde kendisini algida olarak biliyoruz). good humor şirketi frank epperson'a bizim fikrimizi çaldın diye dava açmıştır. madem tatlı ürünler üretiyoruz deyip ekim 1925'te ise taraflar mahkeme dışında anlaşıp işi tatlıya bağlamışlardır.

    sonuna gelecek olursak frank, daha sonraları ekonomik problemlerden dolayı popsicle corporation şirketinin tüm haklarını good humor şirketine satmıştır.

    kaynak:1,2