hesabın var mı? giriş yap

  • uzaktan bir akrabamız merkel'in danışmanlarından birinin şoförü. ve merkel şunu söylüyor adamın dediğine göre; " 3. köprü, 3. havalimanı derken bu türkler iyice dünya devi oldular. borla çalışan araba da yapılırsa nalları dikeriz. o yüzden derhal mucidinin işini bitirin, bu arada tayyip choq tatlıı <3 "

    ben bizim akrabanın yalancısıyım.

  • sırf dinlediği müzik türünden farklı diye dünya çapında başarısını fersah fersah kanıtlamış grupları yazan yazarları seri eksilediğim başlık. sen dinlemeyince abartılmış mı oldu anlamadım ki. yazılan gruplara bakınca köşeye çekilip ağlamak istedim bunlar yazılır mı vicdansızlar.

    (bkz: queen)
    (bkz: radiohead)
    (bkz: muse)
    (bkz: the beatles)
    (bkz: coldplay)
    (bkz: nirvana)
    (bkz: pink floyd)

  • şimdi nevşehir'de 8 yıl önce kaybolmuş, muhtemelen öldürülmüş bir kadın var. kadıncağız kötü yola düşmüş ve kocasının para geldiği müddetçe itirazı olmamış.

    sevgilisi diye çıkan miniçakal da uzun süre kadını satıp parasını yemiş.

    eski kocası, kayınvalidesi, komşuları, hısım akrabaları günlerdir sırayla konuşuyor.

    yapan eminim bulunacaktır ama benim canımı sıkan şey çok farklı.

    bu insanların hiç birisi fiili olarak çalışmıyor ve birden fazla sosyal yardım alıyorlar. kaybolan kadının kocası %50 engelli maaşı alıyor ki engeli yok, artı annesine baktığı için vasi maaşı alıyor ki engelliyse nasıl alıyor? üztüne yaşlı annesi ayrıca bağırıp duruyor benim 5000 tl maaşım var diye.

    yıllardır bu hazinenin paraları sosyal hizmet adı altında bu tip, hiç bir iş yapmayan insanlara dağıtılıyor deli gibi.

    kovidli halimizle bile kucağımızda laptop kulağımızda telefon hala çalışıyoruz.

    maaşlarımızdan çatır çatır kesilen ve bu tiplerin kursaklarından geçen her lokmada hakkım var ve zerre helal etmiyorum.

  • fast and furious başladığında kendi içinde tutarlı bir seriydi. bir alt kültürü anlatmayı tercih etmişlerdi ve her ne kadar lümpen bir tarzları olsa da sokak yarışçıları ve onların hayatlarını düzgün bir şekilde anlatabiliyorlardı. konusu herkese hitap etmeyebilir tabi. ancak seriyi, anlatmayı tercih ettiği konuyu ne kadar iyi anlattığıyla değerlendirecek olursak en azından ilk filmlerde görece başarılı olduklarını söyleyebiliriz.

    fast & furious ve 2 fast 2 furious filmleri çok tuttu. bu filmlerin çıkış dönemi need for speed serisinin underground, underground 2 ve most wanted zamanlarına denk gelince de lise çağında olan bir hayran kitlesi edindi kendine. bu oyun serileri ile insanlarda bir modifiyeli araba sevgisi başladı. izleyici de filmlerde bu arabaların gerçek hallerini görme şansına erişti. daha sonra tutan pek çok diğer yapım gibi bu film serisinin de suyunu çıkarmaya karar verdiler.

    her ne kadar yüzeysel karakterleri olan kadınları obje gibi gösteren arabalar ile seyirci çekmeye çalışan orijinallikten yoksun senaryoları olsa da dördüncü filme kadar serinin kendi içindeki mantığı bozmadan gelebildiler. dördüncü filmden sonra ise işler çığırından çıkmaya başladı. işte otobanda tank ile kovalamaca sahneleri, denizaltılar, hacker'lar falan saçmaladıkça saçmaladılar.

    normalde diğer herkes gibi benim de seri kötü diyerek geçmem gerekiyordu ancak ben bu kötülükten çıkarılacak bir şey fark ettim. fast and furious'un başına gelen şeyler sözlü edebiyatta destanların nasıl ortaya çıktığını ortaya koyan teorilere benziyor.

    bu teorilere göre sözlü edebiyatın temsilcileri olan ozanlar aslında basit gündelik hikayeleri anlatarak bu işe başladılar. ancak yıllar geçtikçe insanlar bu tip hikayelerden sıkılmaya başladı. ozanlar da günlük hayatta olan şeyleri abarttıklarında hikayelerin daha çok ilgi çektiğini fark ettiler. yaşadığı köydeki insanlardan biraz güçlü olan bir adamın hikayesi anlatıla anlatıla herkül'e dönüştü. ormanda bulunan iki çocuğun hikayesi yayıla yayıla romus ve romulus oldu. iyi dövüşen bir hükümdarın hikayesi abartılıp, doğduktan kırk gün sonra et yemeye ve konuşmaya başlayan oğuz kağan'a dönüştürüldü.

    fast and furious da bu abartı işine girmek zorunda kaldı. çünkü sözlü edebiyat gibi sürekli "anlatılıyordu." mesela ilk filmde ekip elektronik ev eşyası çalıyordu ve yerel çeteler tarafından sıkıştırılıyordu. ancak benzer soygun hikayelerini tekrar anlatırsanız izleyici ilgisini kaybeder. bu nedenle işler büyüdü. ilk filmde polisten koşarak kaçan don, son filmlerde ajanlardan falan sıyrılmaya başladı. ekip ufak çaplı tır soygunlarını bırakıp avrupa'ya gitti. yerel çeteleri aşıp uyuşturucu baronlarına kafa tutmaya başladılar. çünkü hikayenin bir şekilde devam etmesini istiyorlardı. o yüzden gidebilecekleri tek yöne yani yukarıya gittiler. şöyle düşünün ilk filmde hızınız 250 km ise ikinci filmde bunu 300'e çıkarmanız gerekiyor ki karakterler için yeni bir mücadele olsun. ilk filmde 250 yaptıktan sonra ikinci filmde 200 ile giderseniz izleyici ekran başında heyecanlanmaz çünkü bu karakterin zaten 250 ile araba kullandığını görmüştür.

    son olarak şunu söyleyeceğim. ilk filmler de dediğim gibi o kadar ahım şahım şeyler değildi. ancak farklı bir kültürün dünyaya bakışını yansıtıyordu o zamanlar. şimdi ise bu alandan ayrılıp ne idüğü belirsiz bir şeye dönüştü. artık filmlere üç şekilde yaklaşıyor insanlar. birincisi hala hayran hayran izleyenler, ikincisi film serisinden nefret edenler, üçüncüsü de benim gibi kötü olmasına rağmen b tipi film muamelesi yapıp keyif almaya çalışanlar. ciddi bir sinema ortamında tabi ki adı bile geçmez ama dediğim gibi anlatılar da abartının nasıl ortaya çıktığını görmek için güzel bir örnek olabilir.

  • bir ingiliz atasözü der ki; "galibiyette taç kimin başına konulacaksa, mağlubiyette de ip onun boynuna geçirilmelidir." yeterince açık sanırım.

  • bugün 28 ocak 2010 ankara'da kar yağışı olayı ile bir arada düşünüldüğünde yalnızca dumur değil, sinir, stres, soğuk ve nihai son (başta ayaklar olmak üzere komple) uyuşukluk olarak başımdan geçti bi tane. böyle de iğrenç bir girişi olur entry'nin. utançla devam:

    aslında servise binmek üzere çıkmıştım evden. şoför, yollar kapandığından gecikeceğini ve zahmet olmazsa biraz yukarıda beklememi, bu yağışta aşağıya inemeyeceğini söyleyince tamam dedim, ağzımı da şu güzel ortamı da bozmayım diye mutlu mesut başladım yokuşu tırmanmaya. sanıyorum ki, ben gidene kadar servis de gelmiş olur, binerim hemencecik ısınırım. dayan yalnızlığım. çıktım baktım yollar felaket, trafik kilitlenmiş, servis mervis hak getire. bekledim biraz daha, aradım, kaza yapmış ama 10 dk 'ya geliyorum dedi. kafamda bu iki veriyi bağdaştıramadım. başımın çaresine bakayım, ne gelirse binip gideyim diye durağa doğru yürüdüm ya da süründüm. bu ikisinden biri, zira bilincim bulandı soğuktan. yıllarca görmediğim arkadaşlarıma gülümsemem bu yüzdendi ulu orta...

    başıboş bi otobüs geldi. üzerinde semt, gideceği yer filan yazmıyor: ego genel müdürlüğü yazıyor. kapılarını açtı bekliyor. normal olarak sordum: "abi, bu otobüs nereye gidiyor?" abim sinir yapmış, muhtemelen egosuna da, belediyesine de, karına da trafiğine de giydiriyor içinden. diyor ki bana:"arkadaşım, etrafına bi bak ne görüyosun?" (yıllarca görmediğim arkadaşlarımı?) "hiç bi tane otobüs gördün mü?" (sen varsın ya, yiğidim?) "sence bu yoldan otobüs iner mi?" (pas?) sıralıyor soruları. yahu tamam da sen nereye gidiyorsun? abi yalnızca gidemeyeceği yerlere odaklanmış inatla cevap vermiyor! nihayetinde, ben de allah'ın bi kuluyum der gibi "ben ring için geldim." lafını alabildik ağzından. ama bununla bitmedi tabii, ring de nerenin ringi? hangi yöne gidecek? abi düğmesine basmış gibi başa sarıyor: bu karda kışta ilerlemenin zorluklarından bahsediyor. baktım anlaşmanın imkanı yok, en azından ayaklarım ısınsın diye bindim otobüse. istisnasız her yolcu ile aynı diyalog yaşandı, otobüs nereye gidiyordu ve evrensel ahlak yasası var mıydı? ikincisini ben uydurmuş da olabilirim çünkü buzu çözülen ayaklarımın sızısı inanılmazdı. sessizce izledim ve doyurucu bir cevap alamamalarına rağmen otobüse binen insanlarımıza hayret ettim... insanları gerçeklerle yüzleştirmeye and içen belediye şoförünün hiç de spesifik sayılmayan "gidebildiğim yere kadar gideceğim..." cevabı üzerine hakkımızda denilebilirdi ki: (bkz: bindik bir alamete)

    - ulus'tan geçecek mi?
    - geçer diyemem.

    hayır öyle bi boyutta ki, şoför bizi çok alakasız bir yerde de bıraksa cümlesi belli: "ben size mutluluk vaadetmedim."

    sonunu bilmediğim bir yolculuğa çıkmayı hep istemiştim de, bu kadar da ucuz değildi be abi.

  • makyajsız olmayan fotoğraf.
    kaşlarına kaş farı sürmüş, gözkapağına kahverengi kalem çekmiş, dudağına kalıcı makyaj yaptırmış ( iğne izi belli) bir genç kadın görüyorum. ayrıca o omuzlara geniş diyene rabbim perspektif nasib eylesin. burun estetiğini bilemem onu uzmanı cevaplasın.
    kadın güzel mi? güzel.
    makyajsız mı? değil.