hesabın var mı? giriş yap

  • 59 seconds kitabında richard wiseman'ın alıntıladığı akademik çalışmalardan birinde bir grup borsacıya stresi düşürmesi için köpek veriyorlar. diğer grup ise kolesterol ilacı kullanıyor (sebep: stres kolesterolü arttırıyor). 6 ay sonunda köpek besleyenlerin kolesterol seviyeleriyle ilaç kullananlarınki aynı çıkıyor. ayrıca deneye katılan borsacıların tamamı deney için aldıkları köpeği geri vermeyi reddediyorlar.

  • 1600 yılına ait narh defterine göre istanbul'da;

    ekmek 2.3 akçe,
    koyun eti 8 akçe,
    zeytinyağı 18.5 akçe,
    pabuç 55 akçe olarak tespit edilmiş.

    bünyamin duran ve ahmet yavuz çamlı'nın "klasik dönem osmanlı toplumunun sosyo-ekonomik yapısı" kitabından öğrendiğime göre, 1500 'lerde istanbul'da bir işçi yevmiyesi ile 2 kilo et alabiliyormuş. aynı kaynağa göre 1550 'lerde istanbul'da bir duvarcı ustasının yevmiyesi 10 akçeymiş.

    islam ansiklopedisi'nin filori maddesine göre; 1587 yılında, flori diye bahsedilen venedik dukasının karşılığı 120 akçeymiş.

    bu verilerle birlikte ilk entryde bahsedilen köle fiyatlarına bakarsak, 60 florin olarak belirtilen kölenin değeri (15 yıllık enflasyonu da dikkate alırsak) yaklaşık 8000 akçeye karşılık geliyor. yani yukarıda bahsettiğimiz işçilerin 2 yıllık yevmiyesi gibi bir tutar.

    rus olan cariyenin fiyatı 16.500 akçe olarak verilmiş. eflak kökenli olanın 2 katı değerinde. o zaman da ruslar revaçtaymış anlaşılan.

    eflak olanın diğer cariyenin değeri de 250 sikke olarak verilmiş. altın sikkenin duka altınla aynı değerde olduğunu kabul edersek, bu kölenin fiyatı da 30.000 akçe gibi görünüyor.

    tarihçi değilim. konunun uzmanları daha doğrusunu bilir.

    bu hesaplamalarda bir yanlış yapmadıysak, o dönemde köle sahibi olmak her yiğidin harcı değilmiş gibi görünüyor.

    edit: @portakal gazoz 'un uyarısıyla "günlük yevmiye" ifadesini "yevmiye" olarak düzelttim. kendisine teşekkür ederim.

  • şu göruntuyu izledikten sonra rehinlelerden birkacini öldurduklerini dusundugum ozel timdir. köy dugununde havaya sıkar gibi mermi sıkılmaz ki.özel tim denilince insan bi duzen tetribat bekliyor. bu ne amk bizim taraftar gruplari bassaydi bu mekani daha sessiz sedasiz hallolurdu is.

  • bir şeyler düşündükten sonra bir de bakarsınız ki aslında kitap okuyorsunuz ve o sayfadaki hiçbir şeyi anlamamışsınız.

  • dans yoluyla izleyiciye bir şeyler anlatan kültürel bir olgunun işaretleri olan dans sahneleri. ki ne anlama geldiğini bilmeyenler için, bütün olup bitenler kimi zaman çok tatlı ve de komik, neşeli hareketler dizisi olarak da algılanabilmekte. mistik.

    ''hint dansının en önemli simgesi şüphesiz ki dans eden tanrı shiva (bkz: nataraja) ‘dır.

    shiva'dan biraz bahsetmek gerekirse, hinduizmin üç büyük tanrısından biridir. ‘’yok edici’’ olarak anılır. inanışa göre shiva dans etmektedir ve iki ayağı birden yere bastığında evren yok olacaktır. bu nedenle tasvirlerinde genelde tek ayağı havadadır.

    tanrı shiva’nın tasvirlerinde, başının üstünde duran ay duyguların kontrolünün simgesidir. boynu etrafında sarılı yılan shiva’nın yaşamın hayat veren güçleri üzerindeki kontrolünün ispatıdır. şeytan üzerinde kalmış ayağı ise egoyu alt etmeyi sembolize etmektedir.

    geleneksel hint dansının figürleri shiva’nın dansından gelir. temel olarak dokuz ''rasa''ya yani ''duygu''ya dayanır:

    1. hasya (mutluluk)
    2. krodha (öfke)
    3. bhibasta (nefret)
    4. bhaya (korku)
    5. shoka (acı)
    6. viram (cesaret)
    7. karuna (merhamet)
    8. adbhuta (merak)
    9. shanta (huzur).

    her rasanın kendine ait mudraları yani ''el figürleri'' vardır. en ünlü figürlerden biri partnere dakikada 300 defa göz kırpma figürüdür. bu konuda dikkat çekici bir mesele de bu hareket uzman gözetiminde çalışılmazsa görme bozukluğuna yol açabilirmiş!

    hint dansları minimum 1500 kişilik gruplar halinde yapılır. danslar, bharatanatyam'ı oluşturan natyakriyanın üç farklı türünde uygulanır:

    1. nritta: beden, kol ve bacakların hareketlerine dayanan sade ve basit dans.
    2. nritya: sembolik vücut duruşları ve el hareketlerinin yüz anlatımıyla desteklenmesiyle yapılan dans.
    3.natya: tiyatral öğelere sahip, kelime kullanımını da içeren dans.

    işte güzel bir performans

    kaynak

    hindistan'da klasik dansın merkezi tapınaklar olmuştur. danslar devadasisadı verilen kadın dansçılar tarafından tapınaklarda yapılır. ‘’devadasi’’ kelime anlamı olarak tanrının kadın hizmetkarı anlamına gelir. bu kadınların görevi tanrıları, özellikle dans tanrısı shiva’yı eğlendirmek için dans etmek, şarkı söylemek ve çalgı çalmaktır. bu gelenek hala hindistan’ın belli bölgelerinde devam etmektedir.

    hindistan’da en sık rastlanan klasik dans stilleri ise:

    bharatanatyam
    kathakali mohiniyattom
    kathak kuchipudi'dir.

    klasik danslar dışında halk dansları da vardır. bu danslar yeni bir mevsimin gelmesi, düğünler, festivaller, doğumlar gibi halk için önemli sayılan günlerde yapılır ve klasik danslara göre daha basit ve neşeli danslardır. bunların yanında her kabileye ait ayrı danslar da vardır.

    aslında hint danslarında yapılan her hareketin içten içe duygularla örülü özel bir anlamı vardır ve tapınma, coşku, sevinç, üzüntü, mutluluk, kızgınlık gibi duyguların dışa vurumu işlevini üstlenir bu danslar. tüm bu bilgilerin ışığında hint filmlerinde insanların bizde bıraktığı izlenimin aksine filmi bir kenara bırakıp umarsızca dans etmeye başlamadığını, dans ederken de bize bir şeyler anlatmaya devam ettiğini söyleyebiliriz. yani bir anlamda 15’i resmi olmak üzere 650 dili ve 1600 lehçeyi bünyesinde barındıran hint kültürünün 900 milyonluk nüfusunun ortak dili dansları olmuştur da denilebilir.

    kısaca özetlemek gerekirse '' biz olayı biraz yanlış anlamışız...'':)

    kaynak: http://burasiheryer.blogspot.com.tr/…t-danslar.html

    iki yıl sonra gelen edit: fotoğraflar eklendi ancak kaynak olarak faydalandığım link kaldırılmış. maalesef.

  • gallup'un araştırmalarına göre amerikan ulusal bilim akademi üyelerinin %7 si, ingiltere kraliyet bilim akademisi üyelerinin ise %3.3 ü bir tanrının varlığına inandığını belirtmiştir.

    fbıın 1997 de yaptığı bir araştırmada ise fedaral amerikan hapishanelerindeki suçlularda tanrının varlığına ınanların oranı %99.79 dur.

    (bkz: bu ne yaman celişki anne)

  • ahahaha ezikçe bir olay.

    ezik derken tdk'da şöyle diyor: sıfat, mecaz olaylar ve hayat şartları karşısında güçsüz ve sıkıntılı duruma düşmüş olan, üzüntülü.

    komple youtube'da, google'da yok. sildirmiş görüntüleri o meşhur programın. ufak parçalar kalmış.
    neden?
    çünkü yerin dibine sokup sokup çıkardı levent kırca o meşhur programda altaylı'yı.

    insanda biraz utanma olur.

    istediğin kadar youtube'dan sildir, ne oldu şimdi daha çok insanların aklına gelecek.

    haber olmuş: https://twitter.com/…dem/status/1316124320524046337

    teşekkürler.

  • acımasız olduğu kadar gerçekçi bir kelime.
    boş oluyorsun, sade kabuk kalıyorsun geriye. içi boş bir kabuk ne işe yarar ki? ceviz olsan atarlar hemen çöpe.

    biz ilk önce evleri ayırdık.
    bir kendimi bir de kızımı alıp çıktım o evden. soranlara bunu söylüyorum hep, aslında o da aynını yaptı, bir kendini alıp çıktı.
    öyle karar verdik çünkü, bize mutluluk vermeyen, bize uğurlu gelmeyen eşyaları ne o ne de ben alamadık.
    çok gerekli bir kaç parça dışında üst baş bile kaldı o evde. sanırım ikimiz de yenilenmek istedik, maddiyat elverdiğince.
    sonra duruşma günü geldi. yön bulma hususunda tam bir kör tavuk gibiyim. kaybolurum hemen. izmir'de iken erkek kardeşimi hatay'dan aşağı mithatpaşa yönünde sahile indirmek isterken önce betonyol'a çıkarmış, sonra da madem çıktık hadi yeşildere'den karşıyaka'ya amcamlara gidelim diye kandırmaya çalışmışlığım vardır. alt üst, sağ sol yok bende, bunu bildiğinden telefonda bana adliyenin yerini o kadar mükemmel tarif etmişti ki elimle koysam bu kadar rahat bulamazdım.
    anlaşmalıydık zaten, uzun sürmeyecekti.
    sonra bitti mahkememiz. çıktık. adliyenin kantine gittik, "gel." dedi, "sana bir çay ısmarlayayım."
    "tamam" dedim, "tatlılar benden o zaman."
    en azından cuma namazlarına gitmesini çok isterdim hep. annemin babamı hazırladığı gibi cuma vakti onu hazırlamak namaza, çok isterdim. hiç nasip olmadı, onu tanıdığımdan itibaren bir kere bile gitmedi cuma namazına. namaz bu, allah ile kul arasında, ses etmemiştim; ama bilirdi üzüldüğümü. geçen cuma namaza gitmiş ve ikimiz için çok dua etmiş, onu söyledi. güldü sonra. "bak, demek senleyken imanım elden gitmiş, senden ayrılacağım için nasıl imana geldim görüyorsun. namaza bile başladım." dedi. beraber güldük, komikti gerçekten de. "sırtında da kaşıntı başlamıştır senin." dedim, anlamadı. "yoo, başlamadı." dedi. "benden ayrılıyorsun ya, kanatların da çıkacaktır. melaike oluyorsun. kaşınıyordur sırtın, dikkat et." dedim.
    iyice güldük. hep böyleydi zaten aramızdaki. bir atışma, bir altta kalmama, bir takılma birbirimize.
    gülerdik ama, hep gülerdik birbirimize. ben ona daha çok gülerdim; çünkü hiç hazırcevap değildim. hep alt ederdi beni. komiğime giderdi. bir de haklı da olurdu, inkar etmek yerine gülmek daha kolayıma gelirdi, gülerdim. zaten bizim evin delisi bendim.
    sonra tatlılar yendi, çaylar içildi, sigaralar söndürüldü. kalktık.
    birden anladım ben, boşanmayı isteyen ben olduğum halde, birden anladım. artık bitmişti.
    kendimi yokladım, pişman mıydım?
    hayır, değildim.
    mutlu değildim, kendi mutsuzluğumda onu da eritmiştim.
    biz birbirini ilk görüşte seven, iki zıt karakterdik.
    yedik bitirdik, sevgimizi.
    dünyanın en güzel şeyini, bizi yani, harcadık.
    pişman da olmadık bundan. geri adım da atmadık.
    çok güvendik karşı taraftakine, seviliyoruz nasılsa dedik.

    ama sevgi sorunları çözmüyor.

    şimdi evlendi.
    duyuyorum ki, çok da mutluymuş. ben de mutlu oluyorum.
    o beni, ben onu mutlu edemedik birlikteyken.
    ayrılığa adım atarak, ona mutluluk için şans vermişim demek ki.
    benimle konuşmuyor, eşi istemiyormuş.
    haklı olabilir. ben anlamıyorum bu mantığı; ama haklı olabilir. kendi tercihi.
    yeter ki mutlu olsun.

    yeniden evlenmeden bir ay kadar önce, kızla ilgili bir şey için buluşmuş çay içiyorduk. evleneceğini biliyordum; ama ilk kez akıl danıştı benden. kadının beni kıskandığından bahsetti, kendisinin nasıl davranacağını bilemediğinden.
    "benden esirgediğin ne varsa ona yap, mutlu olursun." dedim.
    "bir de ailenle fazla yüz göz etme eşini, her şey çözülür." dedim.

    söylediğimi yapmış. ne güzel, şu dünyada biri de benim sayemde mutlu olsun artık.
    mutlu da olsun zaten, o mutlu olsun ki kızımız da mutlu olsun.
    içim o kadar rahat ki, o kadar tüketmişiz ki sevgimizi.

    ..............................

    eski eşim denmesinden hoşlanmıyorum. eski eş nedir yahu, ne kadar kırıcı bir kelime öbeği, her iki taraf için de öyle. kendisinden bahsederken artık, kızımızın babası diyordum. böyle deyince insanlar, hâlâ unutamadığımı söylüyorlar. öyle değil aslında, kızımız değil mi zaten? yalan mı yani?
    yorum yapmaya meraklı insanlar her yerde.
    soğuk bir "kızın babası" diyorum, mesele kapanıyor.

    o da illa anlatmam gerekirse.
    yoksa ben kimseye anlatmıyorum onu.

    çünkü içi boş bir kabuk gibi kocaman bir kelime var aramızda. boşandık biz.
    o öyle mutlu, ben böyle.

    ekleme: ayrılalı 12 yıl olmuş bile. başlarda insan kendini basarısız zannediyor. hiç ilgisi yok oysa, aksine her şey insan için. hele de benim gibi boşanmayı isteyen tarafsanız zaman içinde unutuyorsunuz bile.

  • "bir nesil, bilginin cezalandırıldığı ve cehaletin saadet olduğunu öğrenerek yetişiyor. bir sonraki nesil cahil olduklarını bile bilmeyecek çünkü bilginin ne olduğunu bilmeyecekler."

    ursula k. le guin

  • bunu yaparken sol omzunda da 19 litrelik damacana taşıyorsa evleneceğim kızdır.

    not: bıyık konusuna değinmiyorum, bazılarına yakışıyor.

    not 2: bademse olmaz ama.