alexander goygoyevic

ikinci çocuk

evvet.. selamlar. taa aylar evvel "ikinci çocuk" ve hakkındaki endişelerimi sözlük gündemine getirdiğimde kafamda bir sürü soru işareti vardı. e, kolay değildi tabi. nihayetinde yeni bir bebek, yeni bir heyecan.

neyse. sonuçta atlattık o süreci. yeni eşşoğlueşeğimizin ailemize katılmasının üstünden iki ay geçmişken, bu başlığı açarken kafamı kurcalayan şeyleri cevaplama zamanı da geldi diye düşünüyorum.

her şeyden önce, ilk çocuğunuza duyduğunuz sevgi kesinlikle azalmıyor. tersine, onun size ne kadar bağlı olduğunu daha iyi anlama fırsatı bulduğunuzdan, çocuğunuza karşı sevginizin hiç azalmadığını, gözlerinizi yaşartacak cinsten duygusal anlar yaşayarak anlıyorsunuz. her fırsatta, sizin hayatındaki en değerli şey olduğunuzu hissettiriyor zaten kendisi. bu bir sevgi olayı ercan. anlatabildim mi bilmiyorum. e, en kıymetli varlığını paylaşmak istemediği için bir takım kıskançlık belirtileri de gösteriyor tabi. gayet doğal. eğer çocuğunuzla sağlıklı bir iletişim kurabilmişseniz atlatması daha kolay olan bir süreç. bu süreçten anne-baba, çocuk olarak ilişkilerinizi kuvvetlendirerek çıkmanız da gayet mümkün.

tamam. ilk çocuğunuza duyduğunuz sevgi çok yoğun. peki, ikincisi? merak etmeyin. ameliyathaneden çıktığı anda her şey değişiveriyor. şimdi, şöyle bir şey var. erkekler çocuk sahibi olduğu anda birdenbire baba olmuyor. annelik gibi değil. annenin çocukla kurduğu fiziksel bağ yok aranızda. tamam fizyolojik babasıyız (umuyorum), ama daha çok sosyal bir olgu bu. çocukla iletişim kuruldukça gelişen, yerleşen bir şey. öyle hemen ikinci ayda, beşinci ayda falan olacak şey değil. işte, ikinci çocuğun baba açısından böyle bir avantajı oluyor. hazır "olmuş" bir babanın kucağına atlayıveriyor.

aile olarak ilk çocuğunuzdan edindiğiniz tecrübeler de ayrı bir avantaj tabi. neyin önemsenip, neyin siktiredileceğini biliyorsunuz mesela. misal, ilk çocuk henüz bir iki aylıkken başucuna bebek telsizi yerleştiriyorduk. o sikko telsiz her "pıhh" yaptığında da bok var gibi koştururduk "aman oğlumuz bişey oldu" diye. neymiş, osurmuş?!!.. şimdi ne telsizi? bi köşeye bırakıyoruz, duruyor orada kendi kendine. öyle demeyin, anne-babanın hayatını törpüleyen şeyler bunlar. daha çok birincil ihtiyaçlara odaklanıyoruz şimdi. bu bakımdan biraz daha serbest yetiştiği söylenebilir ikinci çocuğun.

gelelim son sorumuza.

yok arkadaş. kriz bizim sülaleyi de vurmuş amına koyim. 2006'daki hasılatın yanından dahi geçemedik. dayısı olacak pezevenk bile gelip altın takacak daha. yazılıyo bunlar bi tarafa ama.

devamını okuyayım »