animus

sabah namazı kılmayıp bayram namazına koşturan tip

benim. hatta inançsız olarak bayram namazına giderim babamla.

derdim onu orada yalnız bırakmamak. güzel bir yanı da var; iyi niyetli insanlarla bir arada olmak. bir şekilde eşitlenmek...

ama daha da önemli olanı, namaz sonrası mezarlık ziyaretinde onunla olmak. aile büyüklerimizin mezar ziyaretlerini yalnız geçirmemesi.

babanemin ölümünden sonra ilk bayramda mezarına uğramıştık. tabutunu taşıdığım, mezarına iki kürek toprak attığım babanem...

beraber dua okuduk. baktım çok duygulandı, sırtını sıvazladım. sonra anneme demiş ki "animus yanımda olmasa çok ağlardım".

aslında ağlasa daha iyiydi, rahatlardı.

orada mezarlık yazılarına hep bakarım...

1800'lerin sonlarında doğmuş, uzun yaşamış insanlar ki doğum tarihi bile miladi değil...
72 yılında doğup, 2 ay yaşamış bebeklerin 2 karışlık mezarları...
-yaşasalardı çoluk çocuğa çoktan karışmış olacaklardı-
hayatının baharında ölenler, hayatına doyamayanlar...

mezar taşlarının kiminde bir isyan, kiminde bir dua çağrısı...

devamını okuyayım »