bandh

like crazy

görselliğin hakkının verilmemesi ve karakterlerin derinliklerinin zayıf olması gibi önemli eksikliklere rağmen;"uzaklaştıkça yabancılaşmayı" en iyi anlatan filmlerden. aldığıma pişman olmadığım filmleri,bir ayrı seviyorum ve bence bu da onlardan biri.
--- spoiler ---

-anna'nın,patronuna"i'm not that young" derkenki kendinden sıkılmışlığı; uzun ilişkilerin insanı olgunlaştırırken bir o kadar da yorduğuna ve genç hissettirmediğine vurguyu yapan çok güzel bi sahneydi.

-lawrence'ı göstermekte bu kadar pinti davranmaları beni en çok üzen şey oldu.

-konunun işleyişinin akıcı olması filmin en büyük artısı. tanışma faslının bu kadar hızlı,gerçekçi ve seyirciyi yormuyor oluşu çok güzeldi; fakat "diyaloglara biraz daha özenilmesi gerekmez miydi?"diye sorarsanız,orada biraz kolaya kaçılmış derim.

-gerçekçi eserlere her zaman daha taraflı bakarım.
hep bir adım öndedir o tip filmler benim için. burada da anna'nın jacob'u deli gibi sevmesine rağmen, tutkusuna karşı koyamayışı,ama ondan da vazgeçemeyişi,jacob'un uzakta başka bir kadın ile yaşayışı "birbirlerini her şeye rağmen beklediler,çünkü deli gibi aşıklardı" klişesini alt üst eden,güzel ayrıntılardı.
bence filmde,"uzun süren ve uzakta olan iki insan birbirini deli gibi sevse bile,ilişkiyi ancak böyle götürebilir" tezi savunuluyor.

-anna l.a'e döndüğünde,ilk buluşmalarındaki o yabancılık beni en çok etkileyen şey oldu;sanki karı-koca ve yıllardır beraber olan iki insan onlar değilmişçesine,gerçekçi ve iç acıtan türde bir mesafe vardı aralarında.

-son sahnede,birbirlerine sarılırken akıllarından geçirdikleri geçmişleri,o zamana duyulan özlemleri ve yaptıkları vicdan muhasebesi ise güzel bir sondu.
--- spoiler ---

özetlemek gerekirse, biraz daha manzara görsek,jennifer'ı bizden bu kadar uzak tutmasalar ve karakterleri daha derinlemesine tanıyabilsek dört dörtlük bir film tanımına uyacak bir yapıt çıkardı ortaya. tüm bu eksikliklerine rağmen; "benim" diyen çoğu romantik filmden daha gerçekçi ve güzel bir şey var karşımızda.

devamını okuyayım »