fragile psykhe

seher çağla demir

duvara sürtsen kıvılcım çıkarabilecek kadar elektriksel aktivite bulunmayan beyniyle türlü boklara maşa olmuş kevaşenin tekidir. adının ne olduğu zerre önem arz etmemektedir. zira beyni yıkanmış bu döl israfı, hayatının 20 küsur senesini hem ailesinin hem de bu ülkenin kaynaklarını harcayarak bu noktaya getirip sonlandırdığında adı ezberlenecek bir iş yapmamıştır. ne yazıyorsunuz lan sıfatına tükürdüğümün adını buraya, ne hakkı var ozancan akkuş'la aynı sol frame'i paylaşmaya!

birilerinin içine sıçtığı eğitim sisteminde yetişen bu eblek güruhtan daha çok beyni yıkanacak canlı bomba çıkar arkadaşım. adamlar kendilerini havaya uçurmayı göze alıyorlar, ben hayatımda böyle bir gerizekalılık görmedim. olayların yaşanma prevalansı öyle çok arttı ki artık oturup düşüneyim bi dedim insan niye canlı bomba olur diye. yemin ediyorum tek sebep bulamadım. ne denli ölümsek olursa olsun kişi, nasıl olur da tutup böyle bir şeyi kafaya koyar aklım almıyor. hayır hiç mi düşünme meleken yok lan senin, hiç mi yani hiç mi yok? 20 yıllık hayatında hiç mi sevmedin bir türk vatandaşını? bir kere olsun bakkaldan çıkarken hiç mi gülümsemedi kasadaki abla / abi, bir kere bile mi ''ılgaz, anadolu'nun sen yüce bir dağısın'' diye başlayan şarkıyı söylemedin? gerçekten aklım kesmiyor lobotomi yapılmış gibi zombileşmiş bu insanların eylemlerini...

öte yandan, birileri var ki bu ve bunun gibi başka beyin fakiri zombileri oturtup karşılarına beyinlerini yıkıyor. ve bu adamlar hayatta, haftada bir kişinin beynini yıkamaya da devam ediyorlar. ne diyorlar bilmiyorum, var tabi tahminlerim beyin yıkama düsturuyla çalışan topluluklara göre. sağcı terörist topluluklar için sanırım motto ''cennete gideceksiniz'', solcu terörist topluluklar için ''bu millet seni hep anacak, adın tarihe yazılacak'' falan filan. peki ne yapmak gerek, işte bunu bilmiyorum. her bok hakkında iyi kötü bir fikrim var ama bu konuda nasıl bir yol izlenmeli, ben düz vatandaş olarak ne yapmalıyım bilmiyorum. kendi adıma çevremdeki insanları etkileşim halindeyken bilinçlendirmeye çalışıyorum, gerçekten yapıyorum bunu. faşist faşist konuşturmuyorum yanımda mesela, empati yapın diyorum, lan bazen terslenmeyi göze alıyorum ki olur da bir gün bu kişiler bir küçük çocukla karşılaşırlar da abuk bir laf ederlerse o çocuğun içine nefret tohumu ekerler diye. hani şu meksika'da haşlanmakta olan yumurtanın izmir'de yağmur yağdırması olayı gibi.

çok uzun oldu farkındayım. beynim serbest çağrışımdan serbest çağrışıma koşuyor, nefretle başladığım entrymin sonunda sadece hüzünlü buluyorum kendimi. ortalama üstünde bir eğitim aldığımı düşünürüm hep, topluma beş kuruşluk faydam olmadıktan sonra neye yarar halbuki. acı, gerçekten çok acı.

devamını okuyayım »