golgem var iyi ki golgem var

heyecanlanmak

çiçeklerimi kurutmuştum.

öyle bir umutsuzluktu ki bu bahsettiğim, en büyük heveslerimi dahi bir kara delik gibi yutup yok ediyordu. daha az önce sahip olduğum hevesin nereye gittiğini, insanın nasıl böyle vazgeçebileceğini anlayamıyordum. minicik bir sulamaya bile takatim kalmamıştı.

sen geldin. dokundun, yaram olduğunu bilmediğim o noktaları öptün. yaram olduğunu bilmediğim o noktalara vurdun. ne iyi ettin, uzun zamandır karşılaşmamıştım oralarımla. olduğum şeyi abartarak değil, olduğum her neyse onu kutsayarak. uzun zamandır varlığını unuttuğum her şeyin bir tezahürüydün. daha iyinin, daha güzelin, dahaların inancı gibiydin.

insan ne zaman yıkılıyor biliyor musun? inancını yitirince. sen tuttun bana bir inanç verdin. adının ne olduğunu bilmediğim, alıp nereye koyacağımı bilmediğim bir inanç. unuttuğum yanlarıma, unuttuğum yerlerime, unuttuğum kendime, içime, dışıma, sevgime, öfkeme. bir hatırlatıcı.

bu ne demek biliyor musun? bu tehlike demek. olacak gibi olmasından anlarım ben olmayacağını.

ben de bu duygulara dair bir şey yapmaktansa aldım çiçeklerimi suladım. bir güzel budadım. en sevdiğim şiirleri yazmaya devam ettim, bir gün ulaşır diye. evden çıktım dümdüz yürüdüm. oturdum bir banka dümdüz baktım. aldım kitabı dümdüz okudum.

bıktım artık. ne olacaksa olsun.

devamını okuyayım »