hanrygale

ankara'daki dolmuş şoförleri

sıcaktan beyinleri mi gevşiyor yoksa tüm gün aynı yolu gidip gelmek rutini yüzünden kendilerinden mi geçiyorlar hala anlamadım ama bazıları son derece yaratıcı olabiliyor.

atakule'nin karşısında, binmek için önünde beklediğim duran dolmuşun şoförü son günlerin en harika serzenişine imzasını attı. elim havada efes reklam kartoneti gibi hareketsiz beklediğim için insan olduğumu biraz geç fark etti. tam önümde durduğunda, inmek için ayağa kalkan kadın, bir anda arkasına dönüp içerideki arkadaşıyla sohbete başladı. misafirliğin sonunda, kapı ağzında edilen sohbetin ta kendisiydi bu. kadın kapalı kapı gibi önümde durduğu için öndeki şoför yanının kapısını açtım, oturdum. şoförün yanında oturmak da saçma bir özgüven veriyor insana.

kadın inmeyince şoför hareket etmeye başladı ve kadının imalı bir puntoyla attığı ''inebilir miyim acaba'' manşetine, ''neden inmezsin ki?'' manşetiyle karşılık verdi. kadın merasim taburu eşliğinde ağır adımlarla söylenerek dolmuştan inerken, şoför bana dönüp ''zaten şu dolmuştan isteyince inemeyen tek kişi benim amınakoyim'' diyerek, çalışmanın her türlüsünü temsilen savurduğu küfürüyle gönlümde yerini aldı. yarın da bekleyeceğim seni ulu bilge. yanını boş bırak.

devamını okuyayım »