hia

ekşi itiraf

çocukken anneme hastayım diye tutturmuştum. hatırlıyorum yine solunum yollarıyla ilgili bişeylerdi. doktor eşittir iğne olduğu için hiç hoşlanmazdım gitmekten. ama nedense anneme yalvarır kıvama gelmiştim beni doktora götürsün diye. peki, dedi gittik. doktor beyaz bişey çıkarttı bana doğrulttu. iğne sandım ortalığı yıktım, kolumu sıkı sıkı sardım. iğne olmadığına ikna edemedi beni. anneme verdi o beyaz şeyi. ağlamam durunca baktım iğneye benzemiyor ama yine ince uzun. "kolunun altına koyucaz orda kalcak" dediler. zor da olsa tamam dedim. buz gibiydi, tam koltuk altıma, en sıcak yere koymuşlardı yine ağlamaya başlamıştım. sonra aldılar onu. böyle kırmızı ince bi çizgisi vardı üstünde. sonra bişeyler oldu, hatırlamıyorum pek. ama hala bugün en iyi hatırladığım kısmı; doktorun benim yanımda anneme "bu kız hasta değil, naz yapıyor, ilgi çekmek için hasta rolü yapıyor" demesiydi. 7 yaşındaydım ulan. hala bugün içimde yer etti kaldı. ben hasta değilim belki, ilgi çekmek istemişim belki, dedim kendimden şüphe ettim. hala bugün emin değilim hasta mıydım, gerçekten doktora gitmeye gerek var mıydı, doktordan çok korkardım niye inatla doktora gitmek istemiştim, zaten sık hastalanıyordum ayda bir kesin doktora gidiyordum niye inat etmiştim ki?

bu yüzden, sırf bu yüzden, ciddi bişey olsa bile doktora gitmiyorum, çekiniyorum. "yok ya ben hasta değilimdir, bana öyle geliyordur" "ya gitmeye gerek yok geçer zaten" "şimdi bana bunun için mi geldin diyecek" "kesin ilgilenmeyecek önemsizleştircek". travma yarattı piç.

devamını okuyayım »