logan

babaanne

gideli 1 saat oldu. öyle sıkı bir yumru varki boğazımda, ne sesimi çıkarabiliyorum, ne derince nefes alabiliyorum. ne yapacağımı bilemez halde otururken buldum kendimi bu satırları yazarken. onun evinde yapayalnız oturuyorum, çünkü biliyorum ki o, şu anda burada, benimle birlikte. 32 yıllık yaşamımdaki en acı kaybı yaşıyorum şu anda. "o giderse sular seller gibi ağlarım, tutamam kendimi" derdim, ancak anlam veremediğim bir durgunluk çöktü üstüme. ne gözümden yaş akıyor, ne de gözüm doluyor. sadece düşünüyorum. beni ben yapan, bugünlere gelmeme yegane sebep olan kadın artık bu dünyada değil. onsuz geçen ilk saatte bu kadar zor anlar yaşıyorsam, ileriki günlerde ne yaparım bilemiyorum. bir yandan da kendimi avutuyorum. gitti, orada eşiyle, kardeşiyle, anası ve babasıyla buluşacak diye. giderken bile bana ve çocuklarına en büyük iyiliği yaptı da gitti. alıştıra alıştıra ayrıldı bu dünyadan. ama sanırım kendimi ömrüm boyunca suçlu hissetmemi gerektirecek bir durum var. onu son kez sadece 1 saat görebildim. hastanede, o kahrolası ameliyat öncesinde, topu topu 1 saat. ve işin en acısı, yukarıda da başka birinin yazdığı gibi:
üzerine bir avuç toprak atıp nasıl bırakıcam onu karanlık mezarda? buna nasıl katlanıcam bilemiyorum. ama bilicem ki, o yine sevdikleriyle beraber. cennetin en güzel köşesinde, gözünde gözlüğü, elinde her gün yazdığı günlüğü öylece oturuyor olacak.
gittiğin yerde buradan daha rahat ol, hayatımın en önemli kadını.

devamını okuyayım »