redhouse

çingene mahallesi

hayatımın ilk 7 yılını geçirdiğim mahalle.

rahmetli dedem köydeki tarlayı satıp elinde avucunda ne varsa denkleştirip, çingene mahallesine en yakın evi satın almıştı bize zamanında. parası ancak ona yetmişti. mahallenin tam da içinde sayılmazdı ama manzarası çok renkliydi. televizyon olmayan evimizde, bu eksikliği hiç hissetmeden büyüdüm desem yeridir. sabah perdeleri açtığımızda televizyonu açmış kadar oluyorduk. perde açılıyor show başlıyordu.

her sabah yepyeni ve akıllara zarar bir kavgaya gebeydi. yan komşuya sataşmalar, çaktırmadan ayar vermeler, bir gün önceki hasılat paylaşımındaki eşitsizlikten doğan hak hukuk savaşları, çocuk kavgaları, bir türlü ayılamayan ayyaş kocalarla imalı diyaloglar ve tabii ki dinlemeye doyamadığımız şarkılar... bir mahallede yaşayan herkesin mi sesi güzel olur? evet hepsi birbirinden güzel ve yanık sesliydi. favori bir kaç isim belirlemiştik hatta, onlardan biri şarkı söylemeye başladığında evdeki radyo muhakkak kapatılırdı. bazen şarkı isterdi de annem, hemen söylerlerdi naz niyaz bilmeden. hele de dokuz sekizlik bir eserse istek şarkı, söyleyenin arkasında gönüllü dansçılar belirirdi bir kaç saniyede. hayatımın ilk kliplerini canlı canlı izlediğimden habersizdim o zamanlar.

normalde her zaman birbirleriyle dalaşmalarına rağmen, bizimle çok iyi geçinirlerdi. annemi çok güzel ve hamarat bulurlar, dedeme saygıda kusur etmezlerdi. dedem camide hocaydı. bazen gecenin bir yarısı telaşla kapıya dayanır ''elini ayağını öpeyim oca efendi, bizimkiler birbirini öldürecek yetiş'' diye yardım isterlerdi. kanlı bıçaklı ayyaş kavgalarının arabulucusuydu dedem.

tüm bu olan biten içinde en büyük derdim, sokağa çıkma yasağıydı. çocuklarında bit olduğu gerekçesiyle, annem onlarla oynamama pek sıcak bakmaz, çok ısrar ettiğimde de sadece bir büyüğün refakatinde oynamak şartıyla izin verirdi. oyunlar sırasında çok samimi olmamam da bilhassa tembihlenirdi. bu bit meselesi yüzünden çocukluğumun ilk yedi yılı evimizin demir parmaklı penceresinden ayaklarımı sarkıtarak, onları izlemekle geçti. o mahalleden bitlenmeden taşınmamız annemin en büyük gururu olmuştu.

bilmiyordu ki; o zamanlar beni özenle sakındığı ve 7 yıl kadar eve hapsetmesine sebep o bitler çok uzun yıllar sonra bu yaz beni yaşadığım ultra hijyenik ve çingenesiz sitede bulacakve intikamları çok acı olacaktı.

devamını okuyayım »