sessiz sakin suskun adam

ölen kişiden geriye kalan en hüzün verici nesne

annem evliliklerinin ilk günlerinde akşam yemeği için babama pirinç çorbası, biber dolması ve pilav yapıyor. yemeklerin hepsi pirinçten anlayacağınız. acemi kadın, bu işleri daha pek bilmiyor ve babam bol pirinçli sofrayı görünce şaşırıyor ama yine de kalbi kırılır, o kadar uğraşmış kadın diye hiç sesini çıkarmadan çorbasını içiyor, dolmayı yiyor, pilavdı derken '' eline sağlık hatun'' deyip sofradan kalkmak istiyor. tam kalkarken valide '' dur dur, tatlı da yaptım kocacım'' deyip dolaptan bir kase getiriyor. babam kaseyi görünce artık dayanamayıp muhahaha diye gülmeye başlıyor. kasede sütlaç var. annem anlam veremiyor gülüşüne, hayırdır noldu bey diyor. babam puhahaha halen gülünce annem de ona bakıp gülmeye başlıyor. fakat acemi annem daha neye güldüğünü bile bilmiyor. babam bir yandan, annem bir yandan böyle ahahaha hihihihi diye gülüp duruyorlar.

bu gülme seslerine babaannem geliyor ''noluyo size be'' diyor. babam da ''yok bir şey ana, sen bak işine'' diye cevap veriyor. babaannem de '' gelin kısmı öyle ağzını sonuna kadar açıp gülmez, ayıp ayıp'' deyip odasına geçiyor.

o odasına geçince annem de kendi odasına geçip ağlıyor. gururuna dokunuyor kadının ama babam yanına gelip ''üzme sen kendini, sana gülmek yakışıyor, ben seni şu gamzen için sevdim, o gamzeni sakın benden gizleme'' diyor. avucuna aldığı bir tutam pirinci anneme gösteriyor. sıkıyor pirinçleri. kaderimiz bizim bu taneler diyor , baya kızıyor ve günün sabahında annemi kolundan tutup o evden çok uzaklara (doğduğumuz yere) taşınıyorlar.

ablam doğuyor evleniyor çoluk çocuğa karışıyor, ağabeyim de evleniyor o da çoluk çocuğa karışıyor, özetle hepimiz büyüyoruz ve biz büyürken de bizi büyütenler haliyle yaşlanıyor ve babam akciğer kanserine yakalanıyor, aynı zamanda damarlarının çoğu tıkalı olduğundan bir akşam üstü yoğun bakımlık oluyor. gözlerini ilk açtığında karşısında annemi görüyor. annem ağlayarak gülümsüyor.

sonra anjiyo ameliyatları, kemoterapi derken o çok sevdiği bıyıkları dahil, saçı-sakalı her şeyini kaybediyor. günden güne eriyip acı içerisinde zayıflıyor. ağrıdan uyuyamıyor, geceleri yerlere çömelip halıları yoluyor, bir sürü kalp krizi ve yine yoğun bakımdan kurtulunca elinde yine annemin ellerini görüyor, annem ağlayarak gülümsüyor.

ölmek istiyorum hanım diyor. sana yük oluyorum...

annem babamın olmayan saçlarını seviyor, zayıflamaktan çenesinin altında oluşan derilerini okşuyor '' o nasıl laf öyle bey, sen güçlü adamsın, pes etmek sana yakışmaz, hem dağ gibi oğulların var burada bak'' diyor.

onlar konuşurken doktor kolumuzdan çekiyor '' son günlerini evde geçirsin, böylesi daha iyi'' diyor.

ne de rahat söylüyor. anneme anlatıyoruz kadın yıkılıyor. hastanenin o son günü tekrar kocasının yanına gidip ellerini okşuyor, dişlerini sıka sıka '' iyi olacaksın merak etme sen'' diyor, babam da ağlıyor, ilk kez ağlıyor. annem gözyaşlarını avucuyla silip'' canın bir şey istiyor mu? ne yapim eve gidince hıh? söyle bana'' diyor.

yoğurtlu pirinç çorbası yap diyor. böyle küçük çocukların hasta olunca annesinden çikolata, jelibon, pasta istemesi gibi hafif ağlamaklı, hafif tebessüm eşliğinde ''çorba'' diyor. o an çocukluğum aklıma geliyor, lapa lapa dışarıda kar yağarken uzun paltosuyla işten eve gelip sobanın karşısında dikilen o dağ gibi adamın omzundan kar alıp sobaya damlattığım günler aklıma geliyor. sırtına binip denizde yüzdürdüğü gün aklıma geliyor, omuzunda maça gittiğimiz günler geliyor ama şimdi 3-5 merdiven çıkarken bile nefes nefese yoruluyor ve elleriyle yoğurup tırnaklarıyla yaptığı evine şimdi ölmek için gidiyor ve işin acı yanı bunu bildiği halde bilmezliğe veriyor.

gülerek taburcu oluyor...

artık şarjörün son mermesi, kalp krizinde son hak, gelince öleceğini biliyor ve kaza kurşununa gitmemek için '' tuvalete giderken beni bekleyin, orada olsun istemem'' diye oğullarına son ricasını yapıyor.

üç gün geçiyor. istediği o son çorbadan 2-3 kaşık zorla da olsa içip son kurşun sıkılıyor, yine mavi ışıklar altında hastaneye koşuluyor, orada hayatını kaybediyor.

komşular cenaze evi için tavuklu pilav yapmış. mahalle kalabalık. bir sürü tencere... annem pilava bakarken birden ağlamaya başlıyor, mutfakta sigara içen evlatlarına da ilk kez o yukarıdaki pirinç hikayesini anlatıyor. yeni evliydik diyor, babanızın en mutlu olduğu gündü o gün diyor. o sessiz sakin adam yerleri yumruklamıştı gülerken diyor. çok mutluydu diyor.

o an şok oluyorum. böyle nefesim kesiliyor. ablam '' iyi misin?'' diye beni dürtüyor, ben saçlarımı yoluyorum.

babam o son kalp krizinde apar topar ambulansla hastaneye yattığı an aklıma geliyor, tüm müdahalelere rağmen kurtarılamadığı ve naaşını da morga götürdükleri akılıma geliyor. ölüm evraklarını imzalarken cüzdanını bana teslim ediyorlar.

elimde babamın cüzdanı hastane bankına oturmuş merak ve sıkıntıdan içini açıyorum. babamın siyah beyaz fotoğrafını görüyorum. hıçkıra hıçkıra öpüyorum. sonra ufak gözünü açıyorum, orada küçük bir poşet gözüme çarpıyor, içine bakıyorum bir tutam pirinç. '' bu pirinç de ne ki?'' diyorum. anlamıyorum.

ertesi gün annem mutfakta bu hikayeyi anlatınca hemen babamın çekmecesinden cüzdanı alıp geliyorum. ablam halen ''iyi misin?'' diyor. ellerim titreye titreye cüzdanı açıyorum. küçük pirinçli poşeti masaya koyuyorum. belli ki babam yıllardır o pirinç tanelerini cüzdanında saklamış. o anki mutluluğunu hep yanında taşımış. annem görünce iyice yıkılıyor, herkes ağlıyor, biz öylece masadaki pirinçlere bakıyoruz, konuşamıyoruz ve o pirinç tanelerini mezarının dört bir yanına döküyoruz.

huzur içinde yat sessiz sakin suskun adam.

devamını okuyayım »