tomtucker

gisaengchung

2019 altın palmiyeyi cannes'ten alıp, güney kore'ye götüren filmdir.

--- spoiler ---

'garibanın garibana zulmü' konsepti etrafında, zor günler geçiren fakir bir ailenin kore'nin zengin başka bir ailesine adeta monte olma sürecini anlatıyor.

bu fukaraların, türlü şark kurnazlıkları sonucu eve tam olarak yerleşmelerinin, evin hanımını donlarında sallamalarının, çalışanların ekmeklerine kan doğramalarının, evin kızını öpüp koklamalarının, koca villayı babalarının evi gibi mesken tutmalarının elbette beklenen gerilimli bir sonu oluyor. evin eski hizmetçisi hanım eve geri dönüyor ve biz dahil herkesi şaşırtacak bir bilgi veriyor. muhtemelen burada film başka bir film gibi oluyor. 'sanki az önceye kadar izlediğimiz film başkaydı lan' nidaları ile yeni bir acta yelken açıyoruz.

bizi dumur eden bilgi ile, villanın gizli bodrum katında yıllardır bir keşiş gibi, evsiz gibi, muhtaç gibi yaşayan bir adam bildiriliyor. eski hizmetçimizin borçlarıyla başı belada olan kocası. kendini dünyadan soyutlamış, herkesten-karısı hariç herkesten- kaçıp bir odada hayatını sürdürmeye devam ediyor. eve entegre olmuş adeta. kafasıyla ev sahibinin sensörlü sandığı ışıkları açıp kapatıyor falan. amca yaşayan bir ölü olmuş.

bu asmalı konak hizmetçisi hanım teyzemiz ise onlara bu bilgiyi verdikleri zaman ortalık bir anda karışıyor. iki gariban grup arasında kısa bir tarantino molası veriyoruz. ortalık bir anda kan gölü, bıçak yaraları, kaşta açılmalar, mideye alınan yumruklar, kroşeler, aparkatlardan geçilmiyor sanki.

fakat sonra bir anda tekrar filmin giriş bölümündeki ruh haline bağlanıp, bazı enteresan gerilimli ve duygusal anlar yaşıyoruz, ki bu anları anlatmayacağım.

sonu tam bir uzak doğu destanı havasında bitiyor ve bir mutlu, bir hüzünlü, bir duygu seli, bir gaza gelmişlik, bir gurur derken film sona eriyor.

izlerseniz sıkılmazsınız.
--- spoiler ---

devamını okuyayım »