bluebeard

• four calendar cafe albumunden bir cocteau twins sarkisi.
  
  kopi peyst teknolojisi sunar:
  
  aliveness
  exploration
  aliveness
  energy
  
  are you the right man for me?
  are you safe? are you my friend?
  are you the right man for me?
  are you safe? are you my friend?
  
  aliveness
  exploration
  fulfillment
  creativity
  
  background:
  it may be diverting
  for some part of him
  
  are you the right man for me?
  are you safe? are you my friend?
  or are you toxic for me?
  will you betray my confidence?(x2)
• 1987 yılında yayımlanmış bir kurt vonnegut kitabı. türkçesi dost kitabevi tarafından 2003te çıktı.
• "sozde" ermeni soykirimi diye adlandirdigimiz kavrami gercek sayan ve romanin akisi icinde sik sik da bahseden bir kurt vonnegut kitabi. turkcesi mavisakaldir haliyle. bu kitap 2003'te turkiye'de yayinlanmis ve kimsenin dikkatini cekmemistir. ustelik de soykirim meselesinin en cok tartisildigi gunlerde. yalnizca soykirim degil, turk insani ve devletlerinden de pek hos bahsetmez vonnegut bu kitapta. buna ragmen soz konusu olan bir kitap oldugundan ve kimse de alip okumadigindan soykirim konusuyla beraber hic adi gecmemistir turk basininda. oysa kitabin yazari amerikan edebiyatinin en onemli isimlerinden biridir. bu da turk kamuoyunun sigligini gosteren birsuru unsurdan biridir.
  
  kitap anlatim bicimi, olay orgusu ve karakterleriyle tipik bir vonnegut kitabidir. olaylari pasajlar halinde, bir yerden ve zamandan digerine atlayarak anlatir. okumasi zevkli ve rahattir. savastan cokca bahsettigi icin hokus pokus adli kitabini anistirir insana. ve evet, resimden de bahseder.
• kurt vonnegut'un en zayıf kitaplarından biri. ermeni tehcirini arka plana alarak amerikaya göç eden yaşlı bir hayalı ermeni ressamın, (bkz: jackson pollock) gibi modern ressamlarla arkadaşlığını anlatan biraz zorlama bir hikayesi var. bütün kitap boyunca merak uyandırmak için kullandığı gizemli patates ambarının sırrı da açıklandığında kesinlikle bir rahatlama yaratmıyor. vonnegut'a başlamak için (bkz: cat's cradle) ve (bkz: welcome to the monkeyhouse) dan şaşmamak gerekir.
• vonnegut'un isim seçiminin türlü türlü değerlendirilebileceği bir roman. karabekian patates deposunda gizli olanı görmeye kalkışacak kişiyi öldürecek nitelikte bir insan değildir. dahası, asıl kendisi kadın alemi tarafından delik deşik edilmiş, bluebeard'in zıddı olmuştur. vonnegut'un karşı cinse saygısı her kitabında görülebilir. burada da fiksiyonel karakterimiz (ki bunu vonnegut'un kendisinden ayrı düşünebilen okura ta madalya veririm) tüm günahlarını kadınlara karşı işleyip, yine onların merhametiyle ayağa kalkmaktadır. şüphesiz ki bu hayranlığı - vonnegut'un 3 kuşağa babalık edebilecek yaşta olmasından ötürü - biraz eski püsküdür, ama kalbin tam da doğru yerinden fışkırmaktadır (özellikle erkek okura anaçlık idealini yaşatmaktadır).
  
  kitapta karabekian'ın ermeni kökenli olması, ve bunun da ötesinde katliamın/soykırımın göbeğinden gelen bir ailenin oğlu olması manidar olmamakla beraber türkleri parmakla da göstermemektedir. burada karşıt bir propaganda amacı güdüldüğü yönünde çıkarımlar yapacaklar bu konunun yurt dışında nasıl ele alındığını ancak bizim boyalı basının gazıyla farketmiş olabilirler. olay bu sınırların dışında oybirliğiyle bizim aleyhimizdedir. vonnegut bundan sıyrılıp kendine alternatif konumda kalacak söylemleri benimseyerek türk'ün dostu niye ola? nötr olarak çevresindeki dominant tarihsel bir olgudan yola çıkmıştır. ayrıca karabekian babasına türklerin yaptıklarını telafi etmeleri için ne yapmaları gerektiğini sorduğunda aldığı cevap muazzam güzelliktedir: "all i want from the turks is an admission that their country is an uglier and even more joyless place, now that we are gone" (ben sadece oranın artık biz olmadığımız için daha çirkin ve mutsuz bir yer olduğunu itiraf etmelerini istiyorum).
  
  patates deposundan çıkan "şey" ise bence daha güzel olamazdı.
• (bkz: rabo karabekian)
• (bkz: gilles de rais)
• nefis bir gravenhurst şarkısı. bi' önceki ^* gravenhurst şarkısı gibi yine tam zamanında tanıştırıldım. ^**
  
  sözlere geçelim:
  
  you stood for all that's true and honest
  it makes you feel hollow
  you can't decide which path to follow
  you dig your own hole
  
  are you coming out tonight?
  we're going for a drive
  the answer's in your eyes
  the voice inside your head
  says stay at home and stare
  at the demons that thrive inside
  a tale left half told
  wouldn't you love to know
  how the person inside survives
  is it any wonder
  you get sucked under
  
  and you can't rely on those you turn to
  they turn against you
  you don't know why you whored those values
  which burn your soul blue
  
  are you coming out tonight?
  we're going for a drive
  the answer's in your eyes
  the voice inside your head
  says stay at home and stare
  at the demons that thrive inside
  a tale left half told
  wouldn't you love to know
  how the person inside survives
  is it any wonder
  you get sucked under.. you get sucked under.. you get sucked under..
• hastası olduğum, daha önce 3 kitabını çok severek okuduğum kurt vonnegut'un dün okumaya başladığım ve bir ermeni ressamın baş rolünü oynadığı kitabı.
  
  amerika'da zaman zaman yöneltilen "ermeni soykırımı soruları"ndan kattiyen rahatsız olmayan, her fırsatta üzüntüsünü dile getiren -sizin anlayacağınız milletini ve tarihini sütten çıkmış ak kaşık sanmayan, başka milletlerin mensupları bunları yaptığında da götü ile gülmekten geri kalmayan- bir kişi olarak, kitabın açılışında geçen ve ermeni katliamı/soykırımı ile ilgili beni bir hayli rahatsız eden paragraflara burada yer vermek istedim, arşiv olsun diye (neden rahatsız olduğumu, neden kitabı okuma hevesimin gittiğini ise gerçekten bilemiyorum, yani resmen neanderthal bir şekilde hakarete uğramış hissettim sanırım, muhtemelen bunlar yüzüme söylense idi farklı olurdu, fakat bütün bu yazılanlar interaktif olmayan, tek yönlü bir iletişim protokolü üzerinden gelince çok üzülmenin yanında pek de bozuldum):
  
  "(...)
  
  ***
  
  my mother and father had families bigger than those two of mine back in the old world --and of course their relatives back there were blood relatives. they lost their blood relatives to a massacre by the turkish empire of about one million of its armenian citizens, who were thought to be treacherous for two reasons: first because they were clever and educated, and second because so many of them had relatives on the other side of turkey's border with its enemy, the russian empire.
  
  it was an age of empires. so is this one, not all that well disguised.
  
  ***
  
  the german empire, allied with the turks, sent passive military observers to evaluate this century's first genocide, a word which did not exist in any language then. the word is now understood everywhere to mean a carefully planned effort to kill every member, be it man, woman, or child, of a perceived subfamily of the human race.
  
  the problems presented by such ambitious projects are purely industrial: how to kill that many big, resourceful animals cheaply and quickly, make sure that nobody gets away, and dispose of mountains of meat and bones afterwards. the turks, in their pioneering effort, had neither the aptitude for really big business nor the specialized machinery required. the germans would exhibit both par excellence only one quarter of a century later. the turks simply took all the armenians they could find in their homes or places of work of refreshment or play or worship or education or whatever, marched them out into the countryside and kept them away from food and water and shelter, and shot and bashed them and so on until they all appeared to be dead. it was up to dogs and vultures and rodents and so on, and finally worms, to clean up the mess afterwards.
  
  my mother, who wasn't yet my mother, only pretended to be dead among the corpses.
  
  my father, who wasn't yet her husband, hid in the shit and piss of a privy behind the schoolhouse where he was a teacher when the soldiers came. the school day was over, and my father-to-be was all alone in the schoolhouse writing poetry, he told me one time. then he heard the soldiers coming and understood what the meant to do. father never saw or heard the actual killing. for him, the stillness of the village, of which he was the only inhabitant at nightfall, all covered with shit and piss, was his most terrible memory of the massacre.
  
  ***
  
  although my mothers's memories from the old world were more gruesome than my father's, since she was right there in the killing fields, she somehow managed to put the massacre behind her and find much to like in the united states, and to daydrean about a family future here.
  
  my father never did.
  
  ***
  
  (...)"
• 8. nesil yazar.