çavlan gençer

• şiirlerini müziğine, müziğini kelimelere , hüznünü hiçliğine,
  herşeyini hayata ,
  hayatı ise olduğu yere kondurmuş kocaman yürek.
  
  içimizde bu deli cesaret oldukça tanık olacağımız daha çoook hikayemiz, bir dünya da umudumuz var ..
  cümlelerimiz, şalgamımız, sadece susuşumuz, kahkahamız, gözyaşımız hepsi..onunla henüz yaşamadıklarımız..
  
  iyi ki doğmuş, kelimeleri hiç susmayasıca..
  
  aynı şehirde
  garip bir göğün altında yaşıyorduk
  ufuk çizgisinden yoksun bir denizin önünden
  daha karanlık basmadan doğan ilk yıldızlara bakarken bulurdum seni
  sigara yakar
  susardın bir imbatın tadında
  birkaç kırık dökük hikayen sızardı dudaklarından
  gittikçe ıssızlaşan geceye
  
  bilirdik kiminle öpüşsen
  ege’yi düşlerdin
  şarabı yudumlarken
  birden istanbul oluveriyordu ağzın
  o yalnızlık gitgide yayılırdı balkona
  ne kadar içirse de işte
  bir türlü kandıramıyordu seni bu şehir
  
  korkak bir geyik yavrusı gibi atıyor yüreğin
  heybetli dişi aslanın gözünde
  ben hep öyle bir göz gördüm sende
  uçurumlara koşarken
  ardından sımsıkı sarmalayan
  güzel marmaran
  
  fazla uzamazdı gece
  bitiremediğin kadehinde bırakırdın yıldızları
  usulca çekilirdin
  çığlığını rüyalarına saklayarak......
  — çavlan gençer