cesare pavese

• “cesare pavese, benim için çağdaş yazarların en büyüğü" demişti pavese'nin can yoldaşı tezer özlü: "her olguyu öylesine derin bir ruhsal acıyla örmüş ki...”
  
  hayatının sonuna kadar o acıyla yaşadı pavese ve yazdıkça acı ne kadar ortaya çıktıysa yaşama içgüdüsü de o kadar ağır bastı. torino yakınlarındaki santo stefano belbo köyünde doğdu. altı yaşındayken babasının ölümü ve fakirlik nedeniyle annesi ve ablası ile torino'ya taşındı. ama belbo'nun etkisi olgunluk dönemine damgasını vurdu. yıllar sonra hamingway'e yazdığı mektupta soruyordu: "piemonte tepelerini hiç gördünüz mü? kahverengi, sarı ve pusludur oralar. zaman zaman da yeşil. görseniz severdiniz..."
  
  okul yılları torino'da geçti. torino üniversitesi'nde edebiyat okudu ve okul sonrası la cultura dergisinde yazılar yazmaya, 1933'de einavdi yayınevinde çalışmaya başladı. anti-faşist çalışmalarda bulundu ve tutuklandı. bir yıl hapis yattı. içeriden çıktıktan sonra, savaş yıllarında da yayınevindeki işine devam etti. bu dönemde birkaç kadınla uzun beraberlikleri oldu. bu beraberliklerin sonu, kadınlardan nefret etmeye ve intiharı düşünmeye varacak denli kötü oldu. çocukluğundan gelen yalnızlığına ve acılarına tekrar döndü.
  
  1950 başlarında italya'nın en önemli edebiyat ödülü strega, "yalnız kadınlar arasında" adlı romanına verildi. ödül sayesinde bunalımdan biraz kurtulmuşken yine aşık oldu ve yine ayrıldı. o günlerde şunları yazdı günlüğüne: "bir kadının aşkından değil; aşk, herhangi bir aşk, bizi olanca çıplaklığımız, mutsuzluğumuz, incinebilirliğimiz, hiçliğimiz içinde gösterdiği için öldürür kendini insan."
  
  artık intihar kaçınılmazdı. 1950 yılının nisan ayında, çok sevdiği amerikalı yazar t.o. mathiessen'in intiharı da derinden etkiledi pavese'yi. 18 ağustos 1950'de günlüğüne nokta koydu: "sözler değil. eylem. artık yazmayacağım." birkaç gün sonra bir otelde uyku hapı içerek intihar etti.
  
  20. yüzyıl italyan edebiyatının en önemli temsilcisiydi pavese. romanları, çocukken yaşadığı ve sevdiği bölgeden ayrı kalan, ama oradan bir türlü kopamayan bir yazarın acı yüklü özyaşam belgeleriydi. hayatının hangi yerde ve zamanda bittiğini bilemedi pavese ve tıpkı tezer özlü'nün dediği gibi, “o bittiği yerde başladı yaşamı; acının sonunda, acı ile…"
• sevgiyi en güzel anlatan şair, yazar.
  
  “bir başka insanın çocukluğunu öğrenmek, onu yeniden yaşamak istemek, belli bir sevgi belirtisidir. "