• kan davası sebebiyle kafasına mermi yağdırılmış bir insan. köydeyiz. naaşı babam yıkıyor köy imamı olarak. herkes etrafında. öyle meraklıydım ki insanların arasından sürüne sürüne babamın 1 metre yakınına kadar geldim. ayaklarını gördüm. bembeyaz ve hareketsizdi. içime müthiş bir korku bindi. o korku şu yaşımda halen arada yoklar tüm benliğimi. tek derdim benden ve sevdiklerimden uzak olması.
  • bir arkadaşım vardı. güneydoğu'nun en mahrum şehrinin en mahrum ilçesinin bir dağ köyünde öğretmenlik yapıyordu. düşünün ki ilçe merkezine yol 45 kilometre ama 3 saat sürüyor. yolu hep dağ, hep virajlardan oluşan bu köy öyle yerdeki 6 ay hiç güneş görmez; kalan 6 ayda günde 3-4 saat anca güneş görür.

    karlı bir kış akşamı lojmanı kapısı çalınıyor. ufak bir kız gelip demiş ki "babam seni çağırıyor. nenem ölmüş." bu da herhalde cenazeye çağırıyorlar diye gidiyor. eve girince bi bakıyor erkekler bi odada oturmuş. o da tam oturacak ev sahibi koluna girip kadınların oturduğu odaya götürüyor. odanın orta yerinde üstünde beyaz yorgan, onun da altında bir yatak içinde ölü var. kadınlar öğretmen girince hemen susmuş. ev sahibi ölünün yüzünü açıp arkadaşa "annem ölmüş" deyince bu da dönüp "başınız sağolsun diyor."

    arkadaş diyor ki "bunu söylememle evde feryat figan koptu." meğerse köylü bunu çağırmış gel bak kadın öldü mü sen karar ver diye... türkçe de bozuk olunca bizim arkadaş anlamamış.

    arkadaş hala vicdan azabı çekiyor. ya kadın ölmemişse ya benim yüzümden diri diri gömüldüyse diye...
  • askerde 13-14 tane görmüştüm.

    sivilde bir tek babamı gördüm :(
  • testralleri de görebilecek yazarlardır aynı zamanda. (bkz: harry potter)
    şaka bir yana,
    ilk önce sıkıntı oluyor ama sonra basit ama çok basit olduğunuzu idrak ediyorsunuz.yok olup gidecek bir organizma hem de kendine alabildiğine değer yükleyen. oysa alabildiğine değersiz...
  • vallahi hic edebi seylere girmeyecem buralarda sizin gibi.

    anneannemin olu bedenini gordum ben bundan herhalde bi 5 sene once. zaten alzheimer hastasiydi, hem de kalca kemigini kirdi. bobrek, kalp hepsi varmis. ameliyat ettiler, 2 haftaya cikmadi. ben ellerimle attim topragini.

    oluyu gommek sanirim bi closure hissi veriyor insana. ilk topragi attigim anda bi rahatlama hissettigimi hatirliyorum.

    ama o andan itibaren hic bi bazlamanin, pisinin, beyaz visne recelinin tadi eskisi gibi olmadi.
  • yer istanbul vezneciler, öğrencilik yılları. otobüs gözümün önünde adamın kafasının üstünden geçti.
  • +1 le katıldığım yazar grubu. dedemi son yolculuğu sırasında yıkamıştım. ölünce kişiliğinin de yok olacağının farkına varıyor insan o an. mesela şu an bir şeyler düşünüyorsun fikirlerin var canlı kanlı bir kişiliksin. sonra ölüyorsun ve artık sadece bir şey'sin. maddesin yani etsin sadece.
  • üniversite zamanı öğrenci işlerine her girdiğimde en az 12-13 tane görüyordum.
  • şile'de denizde boğulmuş baba-kız görmüştüm. ıkisi de yan yana yatıyor, kireç gibi beyazlar ve kızın ağzından köpükler çıkmış. 1 hafta etkisinden kurtulamamıştım. olur olmaz gözümün önüne geliyordu görüntüleri.
  • 3 ay önce dedemin yoğun bakımda kaybettim morga indirdim ve hayatimın en tuyler ürpertici gunuydu
hesabın var mı? giriş yap