didem madak dizeleri

• kurabiye
  zaman zaman çok yalnızım kalbiye
  arsız sarmaşıklar gibi her sabah
  bıkmadan tırmanıyorum güneşin tahta perdesine
  mor çiçeklerle açılmak için dünyaya.
  güneş tozlar püskürtüyor koca ağzından
  aslında hiçbir şey görünmüyor kalbiye
  kalbim kocaman bir kelebekti kalbiye
  bir elmasın içinde unutulmuş yıllar önce.
  pembe bir merhemle doğardı günler
  saçlarımı çözerdim, taze elmalar gibi sayardım bedenimi
  bahar, simit, salatalık, midye kokardı her yan
  dünya artık bir daha hiç
  bir okul çıkışı gibi kokmayacak mı?
  hayatın kalbiye, o iri dudaklı çingenenin
  ellerini hiç tutamayacak mıyım bir daha?
  elmasın çatlarken çıkardığı sesi duyuyor musun,
  bedenime çarpan incilerin sesini?
  bir kadeh içindeki tozu üflüyor
  her şeyi bir veba salgını gibi hatırlayarak
  bekliyorum beklediğim neyse onu.
  zaman kalbiye, zaman şimdi
  kalbimde habire uzayan bir minare
  zaman zaman çok yalnızım kalbiye
  bugün ağlayarak kurabiye yerken,
  çay fincanında kendimi seyrederken
  çay beni içti, ben de çayı kalbiye
  ruhumdan çaylar aktı saatlerce
  aşık olduğu için kahve döküyordu terliklerine
  heinrich böll'ün palyaço'su
  mary onu bırakıp gitmişti, yalnızdı.
  sonra yosunun latincedeki adı laminarya'ydı ...
  içimde gezinen salyangozun tırnakları
  her hatırladığım şey için bir santimetre uzuyor kalbiye
  aslında hiç istemiyorum ama
  ne yapsam rutubetim sözlere bulaşıyor kalbiye.
• bir yığın insan tanıdım ama hep yalnızdım.
• artık büyüdü diyorlar bana
  ekmeğini salatanın suyuna banma
  ben artık büyüyüm füsun
  zengin evlerinde harry potter oldum bu yaştan sonra
  istanbul'un kargaları istanbul kadar kocaman
  bağırmak denen bir adam saltanatını kurmuş burada
  birçok şarkının ortasında yürürken istiklal caddesi
  tomtom mahallesi'ne taşıyor beni
  ben yürümüyorum füsun cadde yürüyor
  bir cadı olduğumu burdan anlıyorum
  hiçbir takım tutmuyorum, yıldızların takımından başka
  bilirsin işte erkekler büyükayı, kadınlar küçük cezve
  bugün bir harf girdi atmosferime, tutuştu ve yandı
  siyah bir gelinliğe benzeyecek bu şiir
  uzun kuyruklusundan
  
  imgelerle yer değiştiriyorum füsun
  şiirin bir odasına üç yüz milyon vereceğim
  durmadan mazmunlara sürgün gidiyorum olmuyor böyle.
  cümle kapıların önünde kelimelerle beş taş oynuyorum.
  karanlık sokaklardan biraz korkuyorum
  ama korkmuyorum da esasında.
  pardon diyorum ayağıma bastığında dünya
  saçlarımın ucundan başlıyor artık kırılma
  kelimelerin tadına bakıyorum
  zehrinden korktuğum acı kelimeler yutuyorum yanlışlıkla.
  
  kahverengi bir delik açıyor sayfanın ortasında
  elimde tuttuğum sigara
  ucu olmayan dize yakışıyor şiire
• kaç zamandan
  bu akşam ruhuma uygun, mavi
  taftadan bir tuvalet giydim, ayla abla
  sen de artık bir irmik helvası yaparsın
  irmikler pembeleşince
  (sen de pembeleşirsin)
  irmikler tane tane olunca
  (sen de dağılırsın köşe bucağa)
  anlatacaklarını en rüküş kalbinle
  anlat ayla abla
  ben de göğsüme kırmızı bir gül takarım.
  kaç zamandan beri saate bakıp bakıp saçlarını tarıyorsun
  kaç zamandır şu hayata
  bir oldu bitti gözüyle bakıyorsun.
  sanki aynalar sarkıyor bu kış yine gözlerinden
  artık eve meyve de almıyorsun
  pembe kristal bir likör takımı gibi
  altı kadehinden birini hep boş tutuyorsun
  sen sanki bir denizin dibinde
  bir balıkla öpüşüyorsun ayla abla.
  hep bir mucizenin alt katında yaşıyorsun.
  keşke yağmura biraz daha yakın dursan
  kedilerin gıdılarına dokunsan
  keşke biraz illegal olsan ayla abla.
  hayatıma kakül kessem, cinayetler işlesem
  bana yakışır mı ayla abla?
• yıllardır kendini bulutlarda saklayan illegal bir yağmurum.
  bir yağsam pahalıya malolacağım.
  
  (bkz: didem madak)
• bıktıgım şeyler ve yeşil fanila
  gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan
  sicim yağmur taklidi
  bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan
  bardağa birkaç çiçek ıslamaktan.
  parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut
  onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla
  parmağına düşen bir damla kandı aşk.
  seni sevince pazara çıktım sevinçten
  enginar aldım "süper enginarlar" diye bağıran adamdan
  oturup ağladım sonra, şaşırdın.
  bu "süper" oluşta canımı acıtan bir şeyler vardı.
  canımın acısıydın.
  ben bir tek o canı unutmamak için her şeyi hatırlamıştım.
  sevişmiştik.
  evde binlerce tespih böceğinin ayak izleri
  sevişmiştik.
  biri başımdan aşağı pırıltılarla dolu bir sözlüğü boşaltmış gibi
  seni sevince kıpırdayan her şiiri
  kahverengi bir çaydanlıkta saklıyorum.
  sonra gittin.
  birlikte kışlıkları naftalinleyecektik.
  söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini
  bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim.
  herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine.
  sonra gittin.
  çocuk oldum bir daha, ağladım.
  kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.
  kitaplar, aşk, her şey.
  her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.
  keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğ aydım
  sonra gittin.
  beyaz bir küf büyüdü evde, tersten yağan kar gibi.
  keşke dünya toz şekeri ile kaplı olsaydı.
  çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
  söz dedim, söz verdim.
  yüzüme bir daha çiçekli masa örtüleri sermeyeceğim.
  sokakta kuş ölüsü bulmuş çocuk gibi ağladım.
  söz dedim, söz verdim.
  yüzüme bir daha çiçekli masa örtüleri sermeyeceğim.
  sokakta kuş ölüsü bulmuş çocuk gibi ağladım.
  söz dedim, söz verdim.
  ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
  güneşi özledim, sonra seni
  keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım.
  sonra gittin
  gözlerin bir yeşil fanila unutulmuş balkonda
  sicim yağmur taklidiydi
  artık iyice inceldi.
• ...
  dünyayı bir salyangozun izlerinde dolaşsam,
  elimde parlak bir harita
  hiçbir atlasta henüz yer almamış.
  ardımsıra yollara hayalimin kırıklarını bıraksam
  yeter mi bu izler beni kendime getirmeye acaba?
• ...
  ne çok dikeni vardı ahlat ağacının tanrım,
  ulaşılamazdı,
  sen sarılmak istesen ona,
  o sana sarılmazdı.
  ne çok dikenin vardı tanrım!
  ne çok isterdim,
  sana sarılamazdım.
  ve şöyle derdim o zaman:
  ah!
  ..
• ‘’bir zamanlar kendimi
  bulunmaz hint kumaşı sanmıştım.
  kaç metredir benim yokluğum?
  benden daha çok var sanmıştım.
  benim yokluğumdan dünyaya
  bir elbise çıkar sanmıştım.
  dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan
  sonunda ben de alıştım.
  ah...dedim sonra,
  ah!’’
• ...
  
  kış başında bir ton kömür yığarlardı kapıya
  bazen görülen rüyalar gibi kapkara
  bir ton rüya çıtırdarken
  sen kar yağmadan önce başkaydın,
  kar yağdıktan sonra bambaşka.
  sanki hep buluğ çağındaydım.
  kuşlar zaptederdi her yeri, sabahları
  binlerce kez söylerlerdi söyleyeceklerini
  bizim hiç anlayamayacağımız bir şeyi
  senin şarkıların aç kuşlara buğday saçardı
  kediler yusyuvarlak dururdu karın ortasında
  kar manzaralı bir resmin ortasında durur gibi
  gri kediler sarmıştı etrafımızı, gri dağlar...
  bir tek senin çocuklar üşüyecek rengi saçların vardı.
  ....