dostlar

• cevat fehmi başkut'un yazdığı tiyatro oyunu
• bir edip cansever siiri;
  geldin mi, iyi
  yollarından yürüyüsler sızdıran sonbahar
  bir tenhalığı eskisinden çok sezmeyi
  bakımsız bahçeler mi olur, büyük ahşap boş odaları mı olur
  ne olur
  ey bana sevmeme gücü veren güzellik
  eski bir kadını eski bir park kanepesinde bırakan sonbahar
  aldatılmış bir yüzü yağmur oluklarında
  o yüz ki bir denizin tekrar tekrar bittiği
  gece yarısı kokularında
  yosunlu bir kıyıda ancak
  dilinde çakılların ve derinliğin en son tadı
  işte
  bir vakit daha geçti, şimdi ne yapsak
  ne yapsak, bir vakit geldi ve geçti
  ey bana sevmeme gücü veren güzellik
  sonbahar
  sen mi kaldın bir
  yok birşey yapacak.
  
  bin dokuz yüz yetmiş bir yazı, ey unutulmayan yaz
  bıraktığın gibi mi kalsak
  bir çiçek milyon kere katılaştı eridi
  açtı dağıldı
  yaşamadı hiç belki
  bir ışık olsun yakmadı
  tuzlu ve ıslak bir ışık
  tankerler geçti kıyılardan gene
  suyu zonklataraktan
  gül koktu saçlarında taşıdikları benzin
  senin saçlarında
  alnın üstünden kuzular inen bir tepe gibi eğildi
  boynun bir uçurumdan çekiliyormuş gibi gergin
  bitti o yaz, şimdi
  yerleşti çoktan
  bize sevmeme gücü veren güzellik.
  
  tenha bir meyhanede oturuyorduk sevgilim
  izmir'in eski rıhtımında
  bilirsin, severim çok izmir'in eski rıhtımını
  hani bir çesit kuşlar vardır bulanık denizinin
  insanlar gibi konuşur o kuşlar bazen
  ve unutulmuş diller gibi pek anlaşılmaz ne konuştukları
  millerce yıl öteden bir tenhalığı sözlendirirler
  hatırla
  ne demiştim o gün ben sana
  'her tenha semtte kurulmamış bir saat yakışır'
  benim o bunaltılı günlerimden kalma bir mısra
  ve sense bana aragon'un
  -parisli şair, yüzü aslan dolu-
  sımsıcak, dipdiri bir mısrasını anlatmıştin
  seninle ve parmaklarınla
  bardakta duran suyun bir akarsuyu
  nasıl kıskandığını anlatmıştın boyuna
  nasıl mı
  dedim ya, seninle ve parmaklarınla
  neden olmasın, yeni yakilan bir sigarayla da anlatılabilir şiir
  apansız bir yolculukla da
  bir karpuzu ikiye bölmekle, bir portakalı dilim dilim ayırmakla
  anlatılabilir
  ama bizim memleketimizde şiir
  yazık ki ölümle anlatılır biraz
  ölümle anlaşılabilir
  olsun, diyeceksin ne çıkar bundan
  biz hayatı şiirden
  şiiri hayattan özümlemedik mi
  ölümde girse araya
  sahici aşklar kurmadık mı seninle
  tertemiz, dosdoğru aşklar
  izmir'de
  izmir'in eski rıhtımında
  unutmak için şimdilik
  kolayca unutulmaz ya
  içimizdeki bin dokuz yüz yetmiş bir yazını.
  
  yeni bir yüzmüydü ne
  kuru bir bozkırı çıkarıp göğsünden
  yeni yazdığı bir şiiri düzeltiyordur ahmet oktay
  alnını dayayaraktan cama
  kalemsiz kağıtşiz yazar çünkü ahmet oktay
  içinden geldiği gibi
  ve mısra çeker durmadan, hafifçe eğri sırtını doğrultarak
  nemlenir kimi zaman da gözleri
  şiir yürür, şiir sever, şiir içer mi
  şiir mi
  yürür de, sever de, içer de elbet.
  
  kocaman bir sevgi miydi ne
  dünyanın bütün zamanlarını dolaşan
  bastırıp gögsüne bozkırın
  ey, baksana, diyor, ne biçim kent bu
  geçerek caddelerinden
  dalarak meyhanelerine
  ne biçim kent bu
  bilmiyor ki nice insan kolsuzdur
  sevgisizliğe, bir sevgisizliğe kullanırlar kolu.
  
  hohlayıp siliyorum iyice
  gözlüğümün camlarını
  göğe bakıyorum gözlerimi kısarak
  güneye gidiyor bir leylek sürüsü
  
  yeni caminin üstünde
  son bir defa daha süzülerekten
  erimeye yüz tutuyor kentin pembe kapıları
  günbatımı!
  günbatımı! yeni konuşmaya başlayan bir çocuğun diliyle
  kolumu tutuyor feşi naci, şu manzaraya bak, diyor
  tam galata köprüsünün üstünde
  diyor ya, biz alıştık, yüreklerimize bakıyoruz gene de
  uykusuz gecelerimize bakıyoruz: onurun uykusuzluğu
  susturulmanın
  ve gün batımıyla leylek sürüsü
  hüzünlü bir görüntüyü akıtıyorlar naci'nin yüzüne
  kırılmak ama birlikte
  birlikte, ama kırılmamak
  ve sanki kalplerimiz her yani dökülen bir otobüste
  öyle
  işte son damlalarını da bırakıyor güneş
  karanlık bastiracak neredeyse
  tırmaniyoruz yüksekkaldırımı
  iyi biliyoruz, sevgimiz de öfkemiz de yalnız bizim olmamalı
  güneş çekiliyor iyice
  ne manzara kalıyor, ne göğün evlerindeki kızartı
  ak bulutlar kara bulutlar
  ötede bir bulut yavrusu
  bilinmeli, diyoruz yeniden
  yeniden başlamalı, yeniden
  dostum, görüyorsun ya işte
  bozuldu birkere umudun ordusu.
  
  gelsene , diyordu izmir'deki sevgilim
  son mektubunda
  kemetaltındaki kahveleri anlatıyordu
  ince belli çay fincanlarını
  kim bilir, belki de avutmak istiyordu beni
  unutup kendi mahzunluğunu
  o kadar çabuk yeşerir ki, diyordu umut
  öyle çabuk çiçeklenir ki
  güçtür çünkü, herşeyden daha güç
  denize, göğe toprağa karışmış bir kalebentlik
  üstelik biliyorsun da
  öfkeliyiz, öfkeyse sonuçtur er geç
  bir aşk gibi yaşamak gerek öfkeyi
  sevginin ağıtıdır bir bakıma
  ve bir gün de gelebilir ki sevgilim
  kapkara bir davet olabilir kin
  zulmün ve tutsaklığın diyeti olabilir
  sen bunu bilemezsin
  bilsen de şairsin, havalar da, soğudu, kendine iyi bak
  ve sakın unutma: sıra öfkenin.
  
  bin dokuz yüz yetmiş bir yazı
  yok böyle bir sevgilim benim
  ama dayanıklı, ama gözü pek, ama umutla dolu
  olunca böyle bir sevgilim olsun isterdim.
  
  elimde bir çanta, şurda burda dolaşıyorum
  hep bir yerlere gideceğim sanki
  güvercinler konuyor saçlarıma bileklerime
  uçuşuyorlar
  bir çınar yaprağı düşüyor ayaklarımın dibine
  kupkuru
  elime alıyorum, çiziyorum üstüne kalbimi
  kalbim, diyorum
  yorgunsa da, yaralıysa da, hepimizin
• (bkz: eski dostlar)
• (bkz: dostlar tiyatrosu)
• insanlarin bos olmayan zamanlarini birlikte gecirmekten buyuk haz aldigi diger insan toplulugu
• dostlar irmak gibidir;
  kiminin suyu az, kiminin çok..
  kiminde elleriniz islanir yalnizca,
  kiminde ruhunuz yikanir boydan boya...
• (bkz: edip akbayram dostlar)
• ankara'nın mamak ilçesinin bir mahallesidir
  
  muhtarlık telefon numarası : 312 3722595
  
  (bkz: sokak sokak mamak)
• seçilmiş aileniz. her koşulda, herkesten sığındığınız, koruyan, güvenli, barınağınız. ailenin olması gerekeni üstelik de mecbur değilken olanlar...
  hastalandığınızda ilgilenen, gel deyince geliverenler...ağladığınızda yanıbaşınızda olanlar, sizi terk etmeyenler... size katlanan, sizi taşıyan, affeden ve her koşulda sevenler.. sevecekleriniz, taşıyacaklarınız, katlanacaklarınız..
  ve en güzeli dostlarla kurmaktır kendi ailenizi.. kurmuş olmaktır, kuracak olmaktır...
• "ey bana sevmeme gücü veren güzellik" mısraının açtığı yolda ilerlenmesi ve üzerinde düşünülmesi gereken edip cansever şiiridir. benzer bir etki, sezai karakoç un hızırla kırk saat kitabında, "iyilere iyilik, kötülere kötülük yapacak kadar güçlü ve seraplı değilim" diye bir mısraında görülür.