dün ve ferda

• okudugum ilk erendiz atasu kitabi. (benim ayibim)
  
  ''kisinin bir yani kendini olanca dogalligiyla gam yukunun altında ezilmeye birakirken; obur yani, elinde tarti, her duyguyu ve sozcugu olcup bicmeliydi.
  
  dagilan bir imparatorluk gibiyim. verilmesi gereken buyruklar verilemiyor, verilmemesi gerekenler yayimlaniyor bir yerlerden. basilmasi gerekli frenlere basilamiyor, basilmamasi gereken frenler isliyor. olmek... olumu hice saymak kolay. kimse bu ara donemden soz etmedi; ''merhaba kainat'' diyemeden, ''elveda insanlik'' denilen bu donemden.
  her sey dagilirken hala dagilmamis bilesik bir bilinc var. biraz anilar, pek az umut, yanitsiz sorular, umarsizlik, arada sirada kipirdayan baskaldiri, biraz ofke, biraz alismak ve teslimiyet karisimi bir bilinc.
  
  coktan beri kimseye iyiligi dokunmamislarin, kucuk bir guzel davranis ellerinden gelir gelmez duyduklari derin huzurla ve kendinden hosnutlukla gozlerini yumup arkasina yaslan...
  
  cocukluk cagini geride birakmis tek bir ferdin yuzunde mutluluk izi yok.coskulu ve kararli, yapici insanlar nerede?''