düşün ki o bunu okuyor

• kalıp kelimeler…daha önce de yazmıştım bunları.(bkz: #68886938) ama bir kaçını bilerek ayırmıştım. sırası gelmişken devam edeyim.
  
  “yapan nasıl yapıyor?” kalıbı. vicdan, empati, anlayış kesinlikle yok bu cümlede. bence bunu kuranlarda da yok ama neyse. genelde “o sınavı geçen nasıl geçiyor?” versiyonu yaygın bunun. bir örnekle açıklamam lazım. mesela iki tane kadına, iki tane sapık saldırıyor. kadınların ikisi de direniyor, mücadele ediyorlar ama biri kurtulurken diğeri kurtulamıyor. kurtulamayıp tecavüze uğrayan kadının karşısına geçip “kurtulan nasıl kurtuluyor?” diye sorabilir misiniz? kadın için üzülme yok, öznel durumları irdeleme yok, tecavüzcüye eleştiri yok. neredeyse kadına bilerek karşı koymadın demek bu. kadının yanında olmamak, tecavüzcüden yana olmaktır. bu söz böylesine vicdansız, böylesine güçlüden yana. yapan ile yapamayanın aynı şartlarda olup olmadığına bakmak gerekmez mi önce? bu sözü söyleyen, “sen zayıfsın ve ben güçlüden yanayım” diyor yani sana.
  
  “biz de geçtik bu yollardan” kalıbı. iyi halt ettin. seni geçirdiler ya ille bizi de geçirsinler tabi.(ben küfürlü yazmadım bu kısmı, siz içinizden dublajınızı yaparsınız dostlar.) bu sözün sahibi o yollardan geçmenin zorluğunu, belki de mantıksızlığını kendisi de biliyor. ama senin geçmemen için çalışmak yerine, bana olan sana da olsun mantığıyla hızla insanlıktan çıkmayı tercih ediyor. acıyorum. binlerce yıllık insanlık tarihinin, yüzlerce medeniyetin, onlarca dini felsefi öğretinin sonunda hala bu kalıpları insafsızca kuran insanlar var aramızda. bir de teselli ediyormuş tavırlarına girenleri vardır bunların. aman dikkat. “seni destekleyen kimseyi bulamazsın, sen devam et bakayım.” diye fısıldıyor yani sana.
  
  “bir kere geliyoruz şu hayata” kalıbı. ne paralar harcattı bu, banka kredisi reklamı kılıklı kalıp, bizlere. bu cümlenin en beter halini düğün öncesi duyarsınız. “bir kere evleniyoruz sonuçta!!!.” bu cümle söylendiği anda gelin hanımımız ile cümle esnaf aynı noktaya gelmiş olurlar. kuyumcunun çıkarı, gelinin çıkarı olmuştur artık. zavallı damatlarımız…evet bir kere geliyoruz dünyaya haklısın kardeşim ama sen bu cümleyi ulvi amaçlarla değil para harcamak için kuruyorsun. yoksa savaşlarda, açlıklarda ve felaketlerde ölenler de bir kere geldi dünyaya değil mi? sen herkes bir kere geliyor dünyaya, herkes güzel yaşamalı demiyorsun ki. direk ihtiyacı aşan marka giysi, lüks yiyecek, afilli teknolojik alet alıyorsun. bu söz açıkça, “milyarlarca insandan bir farkın yok ama varmış gibi yap” diyor yani sana.
  
  “zaman her şeyin ilacıdır” kalıbı. bu kadar kolay mı acaba ilaca ulaşmak. sonuçta zamanın akması bizim eforumuzu gerektirmiyor. susuzluktan ölmek üzere olan bir tohuma düşen yağmur damlası, o tohum için mi yeryüzüne düşüyor. hayır, tohum umurunda bile değil damlanın. yağmur sadece yağıyor. eğer tohumlar umurunda olsaydı, denizlere hiç dökmezdi içlerini bulutlar. peki zaman bizim sorunlarımız düzelsin diye mi akıyor? hayır, biz umurunda bile değiliz zamanın. zaman sadece akıyor. eğer biz umurunda olsaydık; zaman, biz doğmamışken veya öldükten sonra akmaya devam etmezdi. tohum umursamazca yağan yağmuru değerlendirmeyi bildiği için fidana dönüşebiliyor. biz de akan zamanı değerlendirmeyi bilmezsek hiçbir şeyin ilacını bulamayız. bu kalıp bu yüzden çok saçma. hiç mücadeleden bahsetmiyor. “sen sadece bekle, kendiliğinden düzelir” diye tavsiye veriyor yani sana.
  
  kaç kez duyuyoruz gün içinde bu kalıpları. bu kadar yaygın olduklarına göre, insanlar bu kalıpları seviyor. herkesin aklına yatıyor yani bu saçma cümleler.
  
  sevgili midir, dost mudur, akraba mıdır, empati yapamayan, uzatabileceği yardım elini uzatmayan, zayıf veya doğrudan değil güçlü veya yanlıştan yana olan ?
  
  ya derde beraber çare aramaktır ya da derdi yüreğinde hissetmektir insana yakışan.
• "göreceksen şimdi gör beni, çünkü tabutlar ışık geçirmez!"
• once cok konustum.
  insan bir seylerin degisebilecegine inandiginda, umit ettiginde - edebildiginde hala soyleyecek sozleri vardir cunku.
  bir suredir kendimle bile konusmuyorum. artik arzu ve hayallerim yok galiba.
  artik bu bir zamanlar uyandigim kabusa karsi duyarsizlastim.
  sana da oluyor mu?
  hep o oteledigin, herkesten sakladigin karanlik tarafin bir kosede bekledigi tedirginlinle yasadigin hissi...
  simdi cok baska telaslarim var, dunyevi telaslar: beni yetiskin olmaya zorlayan..
  ama dusunmeden edemiyorum bir zamanlar beni cok mutlu ettigin o halimi.
  simdi de mutluyum, hatta kendimi de buldum aci cektigim zamanlarin yardimiyla.
  ne eksik bilmiyorum..
  dusunmeden edemiyorum dedim ya.
• sevgili laughs,olur mu öyle şey haddime değil lütfen,sadece gördüm düşüncemi yazdım.şarkı ve güzel düşüncelerin için çok teşekkür ederim.
  
  o zaman benden de sana;
  
  (bkz: sibel alas-adam)
  
  yeni günün güzel geçmesi dileğiyle.
  
  mit freundlichen grüßen
• öptüm kocamam...
• o vazgeçmediğin inatların bitirecek ikimizi de, düşünerek gök kubbeyi seyre daldığım aydan beyaz kız. keşke kıskandığın kadar sevseydin de bu ihtimaller aklıma dahi gelmeseydi.
• once upon a time'ın karakterlerini ben seçseydim kesinlikle rumpelstiltskin rolünü sen kapardın.
  onun kadar çirkin, onun kadar bencil, onun kadar güç düşkünü ve sahici kötülerdensin. ne bir evladın sevgisinin ne bir kadının sana olan aşkının değerini anlayabilirsin. senin lanetin bu!
  sonsuza dek beynini altına dönüştürdüğün çıkrığının başında yenilmez olduğuna inanarak kendini kandıracaksın. hiçbir şey yetmeyecek hep daha fazlasını isterken bulacaksın kendini.
  neyse ki tam olarak aynı değilsiniz o hançerini saymazsak ölümsüz sense yaşlanıyorsun...
• selam josephine. kırılan yanlarımın beni kestiği tek kişilik bir filminden yazıyorum sana. ve kahramanının sonunda intihar ettiği bir film. gene siyah elbiseli noel baba var. büyü yapamayan bir cadının çaresizliğinde öldürüyor bizi. kötü adam bu. benden bile kötü. kırılan yanlarımı batırıyor bana gecenin bir vakti. geceyi bir kına gibi yakıyor göğsüme. elini tutsam gidecek, filmleri bilirsin, şeytanın oyunu çarmıha gerilmiş isa haç'ını görene kadardır. işte bu da öyle. elimi tuttuğun an yok olacak, kurtulacağız.
• karıncaların
  ekmek kırıntılarını toplamak için
  koloni halinde
  işgal ettikleri
  birbirini
  kah kare kah dikdörtgen
  şekillerde kestikleri
  pamuklu piknik örtüsünün
  üzerinde birlikte otururken
  sırtımın orta yerine batan
  çam ağacının
  sürgün veren dal çıkıntısının
  rahatsız edici duygusuna
  baskın gelen
  saçlarının kokusuyla
  teninin sıcaklığının
  duygu ummanında
  uyansam usul usul
  sarı sıcağın altındaki
  çam ağacağının gölgesinde
  yanı başımda olduğunu
  bilmenin hazzı ve mutluluğu içinde.
  
  ve uyanırken
  huzur ve dinginliğin
  engin niteliğindeki
  rehavetinin miskinliğinde
  çiçeklere boynunu büktüren
  güneşin renginden izleri olan
  saçlı başını
  dizlerimde olduğunu gördüğümde
  izafiyet teorisinin pratikte
  ne anlam ifade ettiğini
  sayfalar dolusu bir kitapta
  rahatlıkla anlatabilecek bir ehliyete
  sahip olduğumu idrak etmenin
  aynı anda
  mutluluğunu ve hüznünü
  yaşayacağımı bilsem de
  uzun uzun bakarım
  saçının
  her bir telinin
  rengine ve kıvrımına,
  saçlarınla
  saklı kalan ensenin teninin rengi
  ve apak oluşuna
  saç tellerinin
  nereden geldiklerine
  ve koktuklarına
  uzun mu
  uzun bakarım
  aklımın zihin sarayının
  en özel
  en saklı
  ve en tehlikeli yerine
  yerleştiririm
  ilkokula başlayan
  bir erkek çocuğunun
  okulun ilk gününde
  annesiyle olan
  zoraki ayrılığında
  annesinin yüzüne
  uzunca bir süre bakması gibi
  kendisini bırakıp gittiğinde
  sırtı dönük ardına
  uzun uzun
  bakıp ezberlemesi gibi
  seni ve seni sen yapan
  her duyguyla
  her fiziksel özelliğinle
  sindiririm
  hücremin
  aklımın
  ve benliğimin
  her bir zerresiyle
• merhaba serra.
  şimdi hangi yollar sana çıkıyor bilmiyorum.
  hangi sapaktan dönüşte sana ulaşacağım?
  içinde bulunduğum çıkmaz sokak duygusu, beni çocukluğumun karanlık denizlerine sürüklüyor.
  sahi nasıl becerdin böylesine sevilmeyi ben de serra?
  hangi gün batılımının ardından gireceksin hayatıma?
  güneş siyaha çalmadan tut ellerimden ne olur.
  karanlık kaybettirir yolumu..
  ben gözlerini özlerim, kapkaranlık gecede ruhuma ışıldayan gözlerini.
  sahi hangi nakkaş dizdi inci dişlerini?
  dünya'da hangi maden var ki saçların gibi gülümsesin hayatıma.
  ben bütün bunları bilmiyorum serra..
  ve sen belki de bütün bu soruların cevabını, benim kalemimle bir başka deftere yazıyorsun.