ekşi itiraf

• birisiyle susmaya ihtiyacım var.
• hayatta en çok istediğim şey, karşıma ömrümü adayacak kadar çok sevebileceğim birinin çıkmasıydı. tabi aynı şekilde karşı tarafın da beni o kadar çok sevmesiydi. bilmiyorum evren kabul etti belki de. pamuğumu buldum, çok sevdim, gün geçtikçe daha çok sevdim, daha çok bağlandım.
  
  onun bir gün çekip gideceğini hiç düşünmedim. sözde oda beni çok seviyordu. severek ayrılmışız... ben sevdiğimin ellerini karşımda dağ olsa bile sınır tanımam bırakmazdım. hala bırakamıyorum... nasıl bir sevgi, nasıl bir özlemse azalmadığı gibi, gün geçtikçe artıyor sanki.
  
  ben onunla geleceğe yürümek istiyordum. yaşlandığında nasıl biri olacağını merak ediyordum. bakışlarındaki anlam değişecek mi, elleri buruştuğunda nasıl olacak ? aynı şebeklikleri gene yapacak mı, huysuz mu olacak yoksa hastalık takıntısı olan bir adam mı olacak... gözlerini kısıp, bir noktaya kilitlenip bıyıklarıyla oynayacak mı gene... herşeyi ile merak ediyordum.
  
  şimdi kapkaranlık bir hayatın içindeyim sanki. gündüzleri iş-güç ama akşam olunca öyle bir kasvet çöküyor ki insanın üstüne. keşke kara deliklere ulaşabilir olsaydık...
• ona çok benzeyen birini bulursun. ve bu, zafere en çok benzeyen yenilgidir.
• yeter artik her gun bir soylemeden anlat basligi acmayin!
• annemin yakın bir arkadaşı var, düğün için istanbul'a geldi. saçımı makyajımı yapar mısın dedi, ben de maşa yapayım bari dedim. ön saçlarını yaparken çat! diye alnını yaktım. sonra deoderant sıkar mısın dedi, ters tutmuşum direkt kadının ağzına sıktım onu da, far sürerken az daha gözünün içine giriyordu fırça... kafa iyice gitti çocuklar, kendimi iptal ettircem.
• son zamanlarda abuk subuk aşk romanlarına kafayı taktım. romantik komedi tarzında, erkeklerin zengin ve yakışıklı olduğu kadınların ise güzel ve masum olduğu... heh bildin işte evvel zamanda beyaz dizi diye yayınlanan kitap serilerinin birkaç seviye üstü...
  
  esas kadınların yerine kendimi koyup adamların öküzlüklerine kızıyorum. güzel sözler söyleyince gülüyorum, mutlu oluyorum sanki bana söylenmiş gibi. psikoloji bilimi benimle yakindan ilgilenmeli.
  
  evde kalmış olmayı kafama takmıyorum diyorum ama son evrelerimi yaşıyorum galiba...
  ufaktan ufaktan bunalıma giriyorum sanki... ^_^
• biri beni sevmiyorsa artık üzülmüyorum. beni bırakanı bırakıyorum ben de kısasa kısas yani. ne kendimden ne de kişiliğimden ödün vermeyeceğim kimse için. bensiz onlar bir hiç.
• belki de bundan sonra bir daha hiç göremeyeceğimi biliyorum, ama onu harbiden çok seviyorum...
• uzun zamandır olmadığım kadar üzgünüm.sadece 2 saat içinde geldim bu hale.güçlü biri değilim bunu fark ettirmemek için çok duvar ördüm.kendimi açmayı başarabildiğim insanlar dışında kibirli, soğuk, ukala, havalı biliniyorum.şimdi en yakınlarıma bile kendimi açamıyorum çok mutsuzum sözlük taşıyamacağım kadar.keşke bu kadar güçsüz olup güçlü görünmek için çabalamasaydım en kötüsü de insanları buna inandırmasaydım.çok pişmanım ördüğüm duvarlardan, yaralarımı dikenlerimi zaaflarımı göstermemek için harcadığım büyük çabadan çok pişmanım.keşke yanıma gel ve bana sarıl diyebileceğim biri olsaydı.keşkelerden en çok bu gece nefret ettim.
• bazen şansımı fazla zorluyorum.
  
  bugün gittiğim konserde yanımda güzel bir kız vardı, arkadaşlarım da fark edene kadar bakışlarını hissettiğimde "yok ya ben kendi kendime gelin güvey oluyorum" diyordum. ardından önce "konser bitsin" dedim ki ortama göre mantıklı bir karardı. sonra "o konuşma başlatsın" diye oyalandım, neden? dedim ya, şansımı fazla zorluyorum.
  
  konserden sonra kahve içerken "'aman cool durayım' diye diye öleceksin" diyen arkadaşıma hak vermiyor değilim. bu salaklığım da bana ders olsun.