ekşi itiraf

• dünyadaki olaylara duygusal tepkiler veremiyorum artık.duygularım derinlere gömüldü sanırım,mantıksal olarak kötü veya iyi diyebiliyorum sadece.
• çok sevdiğim bir hocam yazmış, eşini yakında kaybetmişti. izninizle:
  
  “korona günlerinden çok çok önceydi... biz ... evde yaşamayı sevenlerdendik. evde yaşamak bizim en büyük mutluluğumuz ve lüksümüzdü. dışarıyı sevmezdik fazla. evde vakit geçirmek esastı bizim için. bir vesileyle dışarda olmak zorunda olduğumuz her an koşa koşa eve dönerdik. sonrası huzurdu. evde yaşamak birimizin bir odada bir şeylerle meşgul olurken çıkardığı sıradan sesleri duyup onunla mutlu olmaktı. bir bardağı masaya koyarken, balkona girip çıkarken, musluğu açıp kaparken, öksürürken, trt radyo3 den eve yayılan bir melodi... öyle her zaman uzun uzun sohbetlere de gerek yoktu. evimizde aynı havayı solumak, aynı sesleri dinlemek bizim mutluluğumuzdu. bunu da sık sık dillendirip şükrederdik. demem o ki kıymetini bildiğimiz ve her gün sukrettigimiz evde yaşamak hali sanıldığı kadar sıkıcı değil. eğer bilirsen çok büyük bir nimet. korona günlerinde evinizde oturun. sevdiklerinizin koridorda yürürken çıkardığı ayak seslerini, kimi zaman yere düşürdüğü bir şeyin sesini, kimi zaman iç çekişini dinleyin. bu sesler çok büyük bir mutluluk. bu mutluluğu yaşamış kıymetini bilen biri olarak söylüyorum. corona günlerini bir fırsata dönüştürebilirsiniz. sevgiyle ve sağlıcakla kalın.”
• böyle şeyleri aslında konuşmayı sevmem bana biraz duygu sömürüsü yapmak gibi gelir ama bazı şeylerden gerçekten bunaldım ve konusabileceğim pek fazla insan da yok. her şeyi taşşağa vurma özelliğimden dolayı ailem dahil çevremde ki insanların tepkileri de bunlar gelir geçer kafana takma oluyor.
  her insan bazen ilgi bekler. kafasında ki düşünceleri paylaşmak, değerli hissettirilmek ister. şuan bunlara ihtiyacım var ama kimse yok
  bunu okuyan sizler de ulan virüs almış başını gidiyor, insanlar ölüyor, dünya bir bilinmeze gidiyor ve bu sikko neyin derdin de diyebilirsiniz. ama her insan kendi yükünün altında eziliyor.
• sürekli olarak astım ve koah hastası annemi düşünüyorum. enfeksiyonu kaparak ona bulaştırmak korkusu ile gidemiyorum. farklı şehirlerdeyiz ve aklımda sadece annem var.
• anksiyetik bi bünye olarak corona olayını gayet iyi yönetiyorum ama evde durma olayı canımı sıkıyor. sıkıntı basıyor. yapmaya can attığım kitap okuma, film izleme gibi aktivitelere el atasım yok. bir bakıyorum akşam oluyor.
• birilerine varacağım, kalplerinin bir noktasına dokunacağım diye çıktığım yollarda zaman zaman kendimden uzaklaşıyorum.
• benim zaten hayatım karantinaya alınmış formatta ilerliyormuş hehehe pek bir şey farketmedi aslında evde panda gibi yuvarlanıyorum .
• bu bencil toplum sonunda beni de saf çıkarcı ahlakının içene alacak diye çok korkuyorum.
• artık tahammül edemiyorum, dayanamıyorum.
• karakalem resimler aşırı sıkıcı geliyor bana. renksiz olması boğuyor resmen. metalik diğer renklerde kalemlerle çizimler mi yapsam diye düşünüyorum bu sıralar. ya da mavi veya yeşilin orta-koyu tonlarında da yapabilirim. yeter ki o griliği-siyahlığı görmeyeyim. zaten renksiz bir hayat yaşıyorum, bari hayal dünyamı anlatacağım yer renkli olsun.