ekşi itiraf

• orta 2ye gidiyorum sene 2001 ama okulla alakam yok ilk dönem 29 gun devamsızlığım çıkmıştı okul hayatım bitiyodu az kalsın ordan bu noktalara nasıl geldim hayret doğrusu şaka lan şaka 3 senedir işsizim
  
  her neyse o dönem hiç okula gitmiyorum hep kacıyoz çocuklarla, gittiğim günlerden birinde 10 kasım'da anıtkabir'e gezi olduğunu öğrendim eve söyledim malum doğum günümde o tarih tamam git dediler parayı götürdüm okula verdim 1 hafta okula ugramadim cumartesi akşamdi sanırım babamla okula gittik ordan kalkacak otobüs ama bilmediğim bişey var o hafta okulda bi izin kağıdı zimbirtisi çıkarmışlar velilere imzalatilip okula verilmiş
  
  bundan habersiz ben otobüse bindim kuruldum cam kenarına babam aşağıda bakışıyoz babam gülüyor falan birden aslan hoca ismimi söyledi stark burdamı burdayım hocam dedim dedi gelmiyorsun babamla göz göze geldim aşağıdan bana bakiyo bı terslik olduğunu anladı o da ama ses gitmiyor tabi disari,neden hocam dedim izin kağıdını getirmemissin dedi haberim yoktu dedim 1 haftadır okula gelmedin ondandır dedi bişey diyemedim babam burda desem kesin gidicem ama bu seferde babam okula gelmediğimi öğrenecek valla orda
  doverdi millete de rezil olurdum,otobüsten indim noldu dedi babam otobüste yer kalmamış beni almiyolar dedim dur konuşmam hocayla dedi dedim gerek yok keyfim kaçtı zaten hadi gidelim 2 sokak ilerledik babam dedi ben hocayla konuşmadan dönmem ,baba diyorum ne gerek var şerefsiz hoca falan dinlemiyor beni döndük geri okula otobüs hareket etmişti hayatımın en zor 10 dakikasıydı kesinlikle, beni indiren hoca hala okulda müdür babam nezaman adını duysa küfür kıyamet gidiyo 30a geldim hala söylemedim affet beni baba
  
  ayrıca o yıl nasip olmadı ama sonra atamızı ziyaret ettim tabiki
• berbat. unutuyorum. elimde gezdirdiğim telefonumu bıraktığım yeri unutuyorum. çay doldurup masaya oturduğumda önümde boş bardaklar buluyorum. duraktayken, cüzdanımı almak için eve koşuyorum. yarım saat arayıp bulamadığım silgiyi gözümün önünde buluyorum.
  pejmürde halde geziyorum, berbere gideli iki ayı geçmiş. bunu yolda karşımdan gelen kadınların kafalarını eğip, çantalarını daha iyi kavradıklarında fark ettim.
  07:00’de uyanmam gerek. artık uyumak istiyorum.
• bence söylediklerimizden çok söylemediklerimizle insanız.
• angelica
  
  üşüyorum. bir o kadar da özlemişim seni. hep diyorum ya hani "yaşlı bir çınarın hüznünü taşıyorum" diye, seni bu kadar çok özlediğimde de yaşlı bir çınarın durgunluğunu taşıyorum üzerimde. sanırım sana her geçen gün daha çok alışıyorum, daha çok aşık oluyorum. ve de bu korkularım azalacak derken tam tersine korkularımın daha da artmasına neden oluyor. bazen yüreğim ağzıma geliyor. gri bulutlar kaplıyor etrafımı. sensizliğin trajedik bir tiyatrosu sanki. öyle zamanlarımda hiç bir şeyin tadı olmuyor. ne yiyebiliyorum, ne bir şey yapasım oluyor. elimde sigara kulağımda müzikle duvarları izliyorum. yine öyle bir gece. sanırım fazla alınganım ya da duygularımı, sevgimi doğru şekilde yansıtamıyorum. bilmiyorum. bildiğim tek şey; hayatım nereye giderse gitsin, sensiz olmak istemediğim. kaç kere kafamda çekildi sensizlik tiyatrosu biliyor musun? ve de hepsi birbirine o kadar çok benziyor ki. sırf seni görürüm diye kaçtığım kıtalar, seni aklıma getirirse bir şeyler diye kapadığım gözlerim, kulaklarım... senden önce yarım yaşıyordum hayatı, sen geldin beni tam yaptın. ama gidersen yarım bile kalamayacağım. gerçekten çok fazla, gerçekten çok fazla. ne zaman i know it's over söylesen bana, kahkahalar atarak hıçkıra hıçkıra ağlamak gelir içimden. sanki biteceğini yüzüme vurmanın hüznüyle sesinin verdiği mutluluğun karmaşası. seni çok seviyorum. günaydın sevgilim.
• hayatımın en korkulu gününü yaşıyorum. annem birazdan histerektomi ameliyatına giriyor. uzun zamandır belli olan, kolay bir ameliyat ama bu benim deli gibi korkmama engel değil. ben çok küçükken anneannemin de aynı rahatsızlıktan vefat etmesi zırıl zırıl ağlamama engel değil. 24 yaşında bir abla olarak güçlü görünmeliyim ama şu an dünyanın en korkak insanı benim. birazdan okula gidip otizmli güzel öğrencilerimle ders yapmalıyım ama rüyalarıma kadar giren o korku senaryolarıyla nasıl verimli bir gün geçirebilirim bilmiyorum. galiba dünyada annesi olan tek kişi gibi hissederek büyük bencillik krizi geçiriyorum sözlük. neyse ki bugün burayı kraliçem ameliyattan çıktı onu daha önce bu kadar sağlıklı görmemiştim diyerek de editleyeceğim. biliyorum bu gün de bitecek.
  
  edit: kraliçemi daha önce hiç bu kadar sağlıklı görmemiştim. tüm geçmiş olsun mesajlarına çok teşekkür ederim. geçti çok şükür : )
• son birkac yildir yurt disinda yasiyorum. yurt disina cikmadan, anitkabir'e gidip, pasama durumu aktarmis ve kendisinden ozur dilemistim.
  
  kendimi bildim bileli 10 kasimlarda her zaman ziyaretine gider, saygimi, sevgimi, hayranligimi, minnettarligimi ataturk'e sunardim. yurt disinda imkan olmadigi icin her 10 kasimda tipki az once yaptigim gibi bilgisayardan pasamin su fotografini acip, saygi durusunda bekliyorum saatler 09.05'i gosterdiginde. bunu benden ve artik eksi sozlukten baska kimse bilmiyor. su an bulundugum yerde gece yarisi ama inanin o siren seslerini, o duygulu, aglayan insanlari her bir hucremde hissediyorum o sure boyunca.
  
  attigim her adimda senin izin var. bastigim topraklar farkli da olsa her an her saniye akillardasin. fikirlerin mi? onlara baglilik suphe teskil etmiyor pasam.
• daha 12yasimda okul kalemlerim ninja turtless li, defter kaplarim varyemez amcali iken kadın sayılıp ,başim kapatılıp ihl ne gönderildim.ortaokul,lise. 6sene her okul sabahı istemediğim bir kıyafetle, istemediğim bir okula gittim.
  
  zorla tesettüre sokulmayi hiç anlatmayayim, kendi halime aglayacagim geliyor.
  
  okuduğum okul ,oss , puanlama sistemi derken ne istediğim üniversiteye gidebildim ne istediğim işi yapabildim.
  
  sigara içtim diye, ailemin tasvip etmediği bir sevgili edindim diye ev hapsine tabi tutuldum. günlerce dışarı salinmadim, dışarı çıkmama izin verildiğinde de yanimda anne ya da baba adında
  gardiyanlarım oldu.
  
  e kızı o kadar sikarsan ne olur,kız kacaaaar. kaçtım, eşime. e 12 sene oldu,eşimden bir şikayetim yok.ama daha sigara tecrit zamanından beri ailemle kusuz. bildiğiniz küs.
  
  oğlan kardeşim var. ailenin sevileni, sevimlisi, kiyilamayani, gözbebeği, aslan parçası, ben ne kadar kara lekeysem o da o kadar sütten çıkmış evlatcik. ana baba yancisi, abla düşmanı.
  
  bir çok sağlık şikayetim var. hepsinin temelinde ailevi problem ve ailevi ofkeler oldugunu düşünüyorum.zihnimi geçmişten, affedemediklerimden arındırma ya çalışıyorum, basaramiyorum. buradaki bir cok entrymde bile ailevi öfke topu belli oluyor. affedemiyorum.sevilmemeyi hazmedemiyorum.
  
  dün gece düşünürken jetonum düştü.ne zamanki anne babam ölecek, ben onların artık haksızlıklarına rağmen rahatça yaşayamadiklarından emin olacağım yani, içim o zaman huzuru bulacak.
  
  yattım pusuya, anne babamın öleceği günü bekliyorum.
• alelacele yürüdüğüme bakma, ben de farkındayım: kaçırdıklarıma yetişmem olanaksız aslında.
• beni bu kadar kimsesiz yarattigi icin tanriyi asla affetmeyeceğim...
  
  edit: bu entryden 6 gun sonra ayagimi kirdim. ve gördüm ki aslinda kimsesiz değilmişim. çok teşekkür ederim allah'im.
• yaklaşık 2 yıldır işsizim, yaşamak istemediğim bir şehirde yaşıyorum(istanbul değil). bu şehirden bir gün gitme planları yapıyorum sürekli. o yüzden iş bulmak, iş aramak vs. gibi motivasyonum yok. bütün günümü kendi adıma işe yarar bir şey yapma düşünceleriyle boş boş geçiriyorum. okumaya çalışıyorum, odaklanamıyorum. yazmaya çalışıyorum, iki gün yazıp bırakıyorum. yaşım otuzu çoktan geçti. ne yapıyorum, ne istiyorum bilmiyorum.