en iyi arkadaşın en kötü gününde gitmesi

• neden sonra farkına varıyorsun
  etrafındaki korkunç ıssızlığın.
  yâr olsun, dost olsun, ne arıyorsun,
  adresi belli mi vefasızlığın?
  
  aşk, dostluk!.. hepsi dökülür yapraklar!
  çıplak bir ağaç durgun suda aksın.
  yalnızlık dediğin hayatta başlar;
  kabir boyunca devam etmek için.
  
  (bkz: cahit sıtkı tarancı), (varlık, 1 ocak 1942)
• gittigi (seni o en kotu gununde yalniz birakmasi) o ana kadar en iyi arkadaşın olduğunu sanırsın.
  
  duygularin bir kazanda, ateşi harli yanan bir ocakta, icinde hayal kirikligi, sinir, safça hatayi kendinde arama... bir onu dusunursun, bir bunu, hem de (kendince) en kotu gununde...
  
  tek dostum, en iyi arkadasim, sirdasim dedigin insanin gitmesi, bir sevgilinin gitmesi gibi degildir. acisi baska bir arkadasla giderilmez, civi civiyi sokmez. gittigi gibi seneleri de goturur. kahreder.
  
  gurur yapmayin en iyi arkadasiniz sizi aramazsa arayin konusun ogrenin nedenlerini derdim ama, bazilari haketmiyor.