never rarely sometimes always

• gectigimiz pazar aksami (1 mart 2020) berlin film festivali cercevesinde izledigim odullu film. acikcasi beklentimi karsilamadigini soylemeliyim. biraz turk dizilerini andiran enstanteneler vardi; sadece surat iceren yakin cekimler, kotu oyunculuk v.s.
  
  --- spoiler ---
  4 luni 3 saptamani si 2 zile filminin kotu bir american remake'i olmus diyorum.
  
  kizlar son derece gerizekali hareketlerde bulunuyorlar, bir yerden sonra baslarina bakalim ne is gelecek diye beklerken buldum kendimi. kalacak yeriniz var mi diye soruyor saglik gorevlisi, bizim ileri zeka kiz bulurum ben falan diyor.
  
  sanki bu filmin aktarmak istedigi iki fikir vardi:
  1. anne ve babalar kizlari 3 gun ortadan kaybolunca farketmeyecek kadar cocuklarindan kopmasin, yoksa cocuklar salak durumlara dusuyorlar.
  2. ergen gencler anne ve babalari ile guven icinde konusabilsin, yoksa cocuklar salak durumlara dusuyorlar.
  
  eger me too dalgasini yasamasaydik odul almazdi bence. politik bir kaygi ile verdiler odulu. cok kotu bir kaygi degil ama sanatsal acidan film epey zayif. odul verilmesine sebep diger neden de "bakin bu sorunlar almanya'da cozuldu, amerika'da da benim bedenim benim kararim her eyalette kabul gorsun" mesaji vermek olabilir.
  --- spoiler ---