561 entry daha
  • henüz 1,5 yaşında... 2019 yılının mayıs ayından bu yana başka bir şehirde yaşıyor. çünkü annesi vefat etti ve benim yanımda maalesef kalamayacak kadar küçüktü...başka bir şehirde şu anda... her haftasonu onu görmeye gidiyorum. ilk başlarda çok korkuyordum. beni unutur diye... her gün onu kucağımda uyutuyordum... eğer onunla konuşmazsanız kesinlikle uyumazdı. kucağımda ona birşeyler anlatırdım. mesela gün içinde yaşadıklarımı. ne bileyim mesela ona iltifatlar ederdim... sen çok güzel bir kızsın biliyor musun. ellerin saçların gözlerin ağzın burnun. ne kadar güzel bir kızsın diye... öylece gözüme baka baka uyurdu....bir gün onu aldılar benden. yalnız kaldım... korktum beni unutmasından çok korktum... bana bir yabancı gibi bakmasından... aradan takribi 10 ay geçti. her gittiğimde kapına ellerini çırpıp vavaaa deyip boynuma sarılıp, bir saat kadar orada kalıyor... sonra halıda oturup beraber oyun oynuyoruz. bana kahve pişiriyor... birşeyler için montumu giymem gerekirse koşa koşa gelip montun fermuarını indirmeye çalışıp ''çıkkkk'' diyor... yani çıkar demek istiyor... hayat bizi nereye götürecek bilmiyorum, nasıl nerede tekrar kavuşacağız. ne zaman anahtarla değilde kızımın tebessümüyle kapı açılacak bilmiyorum... bildiğim tek şey bu özlem burnumun direğini sızlatyor....

    edit: görmek isteyen dostlar olmuş
    https://i.hizliresim.com/5n88xa.jpg

    edit : bana destek mesajı atan herkese en yürekten teşekkürler ediyorum... allah kimseye yaşadığı hüzünleri unutturacak hüzünler nasip etmesin...
1128 entry daha
hesabın var mı? giriş yap