nişanlılık

• ziya osman saba'nın bir şiiri:
  
  hangi birini anayım,
  buluştuğumuz kumluk, uzak iskele
  her yerde bir başkalık.
  ilk defa gelişimiz el ele.
  
  sonra bir gün, kalabalık beyoğlu,
  girdiğimiz dükkânlar, güler yüzlü satıcı
  ikimizi yanyana oturtup
  resmimizi çeken fotoğrafçı.
  
  rüzgâr dinmiş ağaçlar dinler gibi.
  gün batarken sâkin sonbaharda;
  akşamları dolaşmamız
  kol kola mühürdar'da
  
  bir adam sokak fenerlerini yakar,
  incecik vücudun vücuduma dayanırdı
  her yolcu hâlden anlar
  bizi uzaktan anlardı.
  
  duyageldiği parmaklarımın, o yüzükler...
  birinde benim adım, öbüründe senin adın
  altın ışıklarıydı sanki,
  yepyeni, tertemiz bir hayatın.
  
  ne kadar ümitli, ne kadar iyiydik!
  önümüze düşmüş bahtiyarlık,
  iyi komşularla dolu mahallelerde,
  kiralık bir kat aradık.
  
  bir an gülümseyen talih, değişen kader,
  ömrümde bir tek o sonbahar
  ömrüm oldukça anacağım,
  bir rüyâ görür gibi geçtiğimiz sokaklar.