osip mandelştam

• soluk almıyor sanki yapraklar
  esintisinde karanlığın,
  daireler çiziyor çırpınan
  bir kırlangıç, koyuluğuna akşamın.
  
  bir alacakaranlık, bir son
  ışık demeti, iniyorlar seven
  ve ölen gönlüme, çekişiyorlar usulcacık.
  
  ve üstünde ormanın, akşamla
  tırmanıyor yerine bakırdan ay.
  niçin durdu musîki?
  niçin indi bu sessizlik?