thkp-c

• bir kısaltma.
  format eşiğini aştıktan sonra anlatacağım hikaye ise şu:
  baba zula'nın kısaltmalar diye bir şarkısı vardır, bilen bilir muhakkak. eğlencelidir şarkı eğlenceli olmasına da, orada kısaltmalardan, biraz da feyza hepçilingirtamçilingirler kıvamında, hep anlamsız, içi boş şeyler olarak söz edilir. halbuki öyle mi ya?
  günlerden bir cumartesi sabahı olduğunu, ailece kahvaltıyı yapıp salona kıraat için geçtiğimizi, mevsimlerin kışı gösterdiğini, ayaza kesmiş havada ankara kışlarına özgü o ironik güneşin ışıdığını, o ışıkların da oturduğum koltuğa vurduğunu apaçık hatırlıyorum. yaşımdansa emin değilim. belki on üç, belki on dört.
  milliyet elimdeki. galatasaray'ın ve diğer takımların son durumlarıyla ilgili haberleri okumayı bitirmiş sayfaları çeviriyorum tanıdık, ilgi çekici bir yer yakalar mıyım diye. orta sayfalarda, son zamanlarda okumuş olduğum birkaç kitapta sıkça karşıma çıkmış bir ibareye çok benzeyen bir kelime görüyorum: ikisi ölü 4 terörist yakalanmış. dhkp-c militanılarmış.
  kızılderililerin türk olduğunu kanıtlamak için telaffuzu birbirine benzer gibi olan kelimeler arasında mutlak bir ilişki kuranlar gibi olmama gerek yok. ilişki apaçık ortada zaten. halk kurtuluş partisi cephesi gibi büyükçe bir ortak bölen var. kafam bulanıklaşıyor haliyle. henüz hareketin kendi içindeki bölünmüşlüğünden, 70lerin devamında olan bitenlerden, 80 darbesi sonraki gelişmelerden, adı geçen örgütün faaliyet amacı ve genişliğinden bihaberim. thkp-c ismi, zihnimde, deniz, yusuf ve hüseyin çemberini çevreliyor sadece. deniz, yusuf ve hüseyin...okula giderken belediye otobüslerinde, haklarında yazılan kitapları, biraz da etrafımdakilerden çekinerek ve bu çekingenliği de aslında gizli bir davet ya da kışkırtma havasına sokarak okuduğum kah raman kah roman adamlar. parkaları, bıyıkları ya da kirli sakalları, ateşi harında gözleri, kaynağı bitmez insancıllıkları var. onlar gibi bakamıyorum, yüzümde tüy bile yok. ama büyük dayımın oğlundan kalma bir montum var, içi yünlü. parka gibi duruyor, seviyorum. belki benim de bir gün bıyığım çıkar, belki benim de bir gün gözlerimi harlayacak ve beni peşinden kayıtsız koşturacak bir ülküm olur diye geçiriyorum hep içimden.
  oysa okuduğum gazete, onların davasından olduklarını düşündüklerimin terörist olduğunu söylüyor. pkklı gibi, uğur mumcu'yu havaya uçurmuş olanlar gibi. peki kafa karışıklığımı nasıl gidereceğim? 60lı yıllarda üniversitede olup da böyle işlerin kıyısına bile bulaşmamış, anlatabildikleri tek hatıra "bizim zamanımızda tekin değildi okul. hiç unutmam bir keresinde okulu basmışlardı. bir oğlan geldi, 'bacım bu taraftan gel' diye beni dışarı çıkartmıştı." olan annemle babama soramıyorum zihnimi berraklaştırmak için. kafa karışıklığım gitmiyor. oscar tv ekini alıyorum elime. beşinci sayfadaki geçen haftanın en çok izlenen on programı listesine bakıyorum. süper baba'yı birinci sırada görmek mutlu ediyor beni. popüler olana burun nasıl kıvrılır, bilmiyorum henüz. thkp c'yi unutuyorum. karışıklığım dağılıyor unutuşun hafifleticiliğinde.