somya

• az yatmadik ustunde keratanin. çok emeği de geçti. çok saglamdı bir de. ne kadar tepindiysem tepesinde bana mısın demedi. başucumda duran camlı dolabın üstünden takla atıp da atlardım yine de cefamı çekerdi somyacık.
  
  eğer anneme hayır diyemesem de üniversite sırasında çıktığım ilk eve taşınırken yanımda götursem şuracıkta göğsümü gere gere ben altı yaşımdan beri somyada uyuyorum ulan diye bar bar bagırınırdım bile. evet, altı yaşımda taşındım somyaya. o etrafı hafıf yuksekce, artık küçük gelmeye bile başlamış beşik azmanından kurtuldugum için pek sevinçliydim. bu yeni yatak yayla gibi gelmişti bana. ustunde neler yapılmazdı?
  
  bır de bir kaç ay sonra ablam üniversiteye çekip gidince hem dev yatak hem de dev oda sahici bir kral haline gelmiştim. ne yapsam sıkılmazdım artık odada...at koştur istersen.
  
  ne yazık ki ben büyüyordum ama somya hep aynıydı. bir zamanlar saray gibi gelen o muhtesem celik yığını zamanla altına girmek icin surunmem gereken, tepesinde zıplayınca dayanan ama şikayet eden bir şeye dönüştü. artık fütursuzca taklalar, salvolar atamıyordum. kendimi ustune bırakıverdiğimde dört çelik ayağın eğilip büküldüklerini hissedıyor gibi oluyordum.
  
  sonra üniversiteyi kazandım, gittim beni büyüten somyayı bırakıp. iki sene sonra somyanın bir sürü arkadaşını yanımda götürmek için geldim. kitaplık, camlı dolap...somya iki senedir iki üç yatıya kalan misafir dışında bana sadık kalmıstı oysa...annem onu da götür dedi ama, ben pek moda düşkünüydüm artık. çelik somyada yatmak istemedim. beni almaya gelen kamyon onu da aldı, belki de somya umutlandı ama hemen sonra kendini amcamların bahçesindeki amatör hurdalıkta buldu.
  
  şimdi bayramlarda gittiğimde amcamı görmeye o amatör hurdalıkta geziniyor gözlerim korkuyla paslı bir sitemkar bakıs yakalayacak diye