şiir hikayeleri

• büyük şairimiz atilla ilhan'ın 3. şahsın şiiri'nin hikayesini anlatmak isterim bildiğim kadarıyla. türk şiirinde tabii ki atilla ilhan'dan daha çok sevdiğim şairler de vardır. ama büyük usta, şiirimizde hem tekniği hem de duyguyu aynı mısralarda aynı ustalıkla kullanabilen en yüksek kabiliyette ki şairdir. aynı zamanda ülkemizde yaşamış en büyük entelektüellerden biridir. atilla ilhan ustamızın büyük bir şair olacağı daha on beş yaşından belliymiş. o yaşta sevdiği kıza nazım hikmet şiirleri verir. ve bu şiirleri okuduktan sonra mutlak surretle kağıtları yırtmasını salık verir. kız bu güzel mısraların olduğu kağıtları yırtıp atmaya kıyamaz ve saklar. öğretmenler yakaladığında ise kız pasifist bir tutum sergileyip atilla ilhan ustamızın ismini verir. atilla ilhan daha o yaşında bu yüzden hapis yatar. lisede bir senesinden olur. ama böyle bir bedelle aşkın devrim olmadan, devrimin de aşk olmadan yaşanmıyacağını öğrenmiştir.
  
  gerçi ben üçüncü şahsın şiirinin hikayesini anlatacaktım bildiğimce. bugünlerde anlamadığım sebeplerden sözü çok uzatıyorum. atilla ilhan lisede bir kıza karşılıksız aşkla bağlanır. ama kızın sevdiği var, ustada delikanlık var söyleyemez. kızla da acaip kankadır. hatta kız o çocukla kavga edince ustamız araya girer barıştırırmış.
  çok kısa bir süre önce, çok hoşlandığım bir kadın bana eski sevgilisini unutamadığını anlatmıştı. bir yanım hemen toroslardı, bir yanım hemen deniz. koşa koşa toroslara çıkmak istedim acıdan. o an üzerime binen yükleri ancak böyle bir anlamsızlıkla yatıştırabilirdim. veya o an kendimi denize atıp yeterince hızlı yüzersem bu gezegenden kaçabileceğim hissine kapıldım. hayır ikisini de yapmadım. hatta sevdiğim kadına ''gık'' diyecek kadar belli etmedim bu durumu.
  ben bu yaşımda bu kadar ezim ezim ezildim de, o yaştaki yavrucak atilla neler çekmiştir kim bilir?.
  
  gözlerin gözlerime değince
  felâketim olurdu ağlardım
  beni sevmiyordun bilirdim
  bir sevdiğin vardı duyardım
  çöp gibi bir oğlan ipince
  hayırsızın biriydi fikrimce
  ne vakit karşımda görsem
  öldüreceğimden korkardım
  felâketim olurdu ağlardım
  
  ne vakit maçka'dan geçsem
  limanda hep gemiler olurdu
  ağaçlar kuş gibi gülerdi
  bir rüzgâr aklımı alırdı
  sessizce bir cıgara yakardın
  parmaklarımın ucunu yakardın
  kirpiklerini eğerdin bakardın
  üşürdüm içim ürperirdi
  felâketim olurdu ağlardım
  
  akşamlar bir roman gibi biterdi
  jezabel kan içinde yatardı
  limandan bir gemi giderdi
  sen kalkıp ona giderdin
  benzin mum gibi giderdin
  sabaha kadar kalırdın
  hayırsızın biriydi fikrimce
  güldü mü cenazeye benzerdi
  hele seni kollarına aldı mı
  felâketim olurdu ağlardım