gece yürüyüş yapmak

• korona olayı başladığından bu yana münih sokaklarında yaptığımdır. gündüzleri kalabalık olduğu için çıkamıyordum ancak geceleri boş kaldırımların tadını çıkarmak güzelmiş. kulağımda chill müziklerle ben buralara nasıl gelebildim diye düşünürken ne kadar yol aldığımı unutuyorum. bazı geceler bir tane insan bile göremiyorum, kaldırımlarla güzel bir dostluğumuz oldu. günün son değerlendirmesini yapıyor olmak güzel oluyor, ayrıca uyku için de faydalı olduğunu duymuştum. içimi acıtan tek şey ay, yıldızlar ve sokak lambalarının aydınlattığı bu kaldırımlara adım atarken hissettiğim yalnızlık. sanki her adım atışımda ölene kadar bu kaldırımlarla baş başa kalacakmışım gibi. içimi kaplayan melankoliyi söküp atamıyorum. işin daha kötüsü zamanla bu melankoli bağımlılık yapar mı diye korkmuyor değilim.
  
  sanırım her şey düzelince de bu yürüyüşleri yapmaya devam edeceğim. tüm gün zaten kendimle baş başayım ama geceleri sanki öz benliğimi yanıma alıp onunla yürüyormuşum gibi hissediyorum.
  
  varoluşsal sancılarımı bu gece de çeken kare kaldırım taşlarına sevgiler, saygılar.