never rarely sometimes always

• 2020'nin en iyi filmi yorumlarına istinaden izlediğim ve umduğumu bulamadığım amerikan bağımsız filmi.
  
  hassas bir konu üzerine bağırıp çağırmadan, gerçeklik çizgisinden kaymadan bir anlatım benimseyen yönetmen eliza hittman'ı tebrik ediyorum. fakat aynı şeyi filmin başrolü sidney flanigan için söyleyemeyeceğim maalesef. ilk başrolü olduğundan, tecrübesiz olduğundan mı emin olamadım ama kız film boyunca birkaç sahne dışında tek bir mimikle oynuyor. bu mimiksizliğin ülkemizdeki temsilcisi tuba büyüküstün'dür mesela. filmin tek sorunu bu kızımızın tekdüze oyunculuğu da değil maalesef, biraz onlardan da bahsetmem gerekirse;
  
  --- spoiler ---
  
  hamileliği ile ilgili muayeneden dönen kızın burnunu iğne ile deldiği sahnenin filmin bütünü ile bağlantısını kurmaya çalışıyorum izlediğimden beri ama kuramıyorum. aile bireyleri o kadar karton karakterler ki yani yanında yaşayan liseli kızın 3 gün eve gelmiyor arayıp sormuyorsun. sonra otobüste tanıştıkları çocuk... yani nasıl bir insansa bu devirde başı sıkıştığında arayan ne idüğü belirsiz kıza iki dakika öpüştü diye çıkarıp para veriyor... new york'a gittikleri andan itibaren ha başlarına bi şey geldi ha gelecek diye izledim kalanını ama gelmedi, sorunsuz biçimde kürtajını olup eve döndüler, çok enteresan.
  
  --- spoiler ---
  
  yönetmen eliza hanımın çabasına sağlık ama bu film olmamış.