hrant dink

• şairler kardeşleri hrant dink için ağlıyor
  
  türkçenin 73 şairi, 19 ocak günü sinsice, korkakça işlenen organize bir suikasta kurban edilen kardeşleri, cesur aydın, iyi gazeteci, mükemmel hayat arkadaşı, baba, dede ve türkiye'nin iyi kalbi hrant dink'in ardından dizelerini buluşturdu. "yetimler ağıdı", kardeşliğin, eşitliğin, özgürlüğün övgüsü; susturulmaya karşı koyan türkiye'nin, faşist katillerden korkup sinmeyen yurttaşların, tarihiyle yüzleşmekten çekinmeyen berrak zihinlerin kederli ve ama teslimiyetten son kertede uzak sesi, acı ile karılmış gür fısıltısıdır
  
  a.hicri izgören, adnan satici, ahmet ada, ahmet günbaş, ahmet telli, ahmet uysal, akif kurtuluş, altay öktem, altay ömer erdoğan, arif damar, asuman susam, ataman avdan, aydın şimşek, betül tariman, bilsen başaran, bülent güldal, celal soycan, cezmi ersöz, cihan oğuz, dinçer sezgin, fadıl öztürk, fergun özelli, fuat çiftçi, gonca özmen, gülten akin, gültekin emre, halim şafak, halim yazici, haydar ergülen, hayri k. yetik, hüseyin peker, hüseyin yurttaş, ilhan tülman, ilker işgören, i.mert başat, kadir aydemir, k. iskender, mahmut temizyürek, mavisel yener, mehmet atilla, mehmet can doğan, m. mahzun doğan, m. mazhar alphan, m. sadık kirimli, mehmet sarsmaz, mehmet mümtaz tuzcu, metin cengiz, metin kaygalak, mustafa özturanli, muzaffer kale, namık kuyumcu, nesimi aday, nevzat çelik, oğuztümbaş, olcay özmen, onur akyil, orhan alkaya, özkan satilmiş, özlem sezer, pelin batu, rahmi emeç, salih bolat, sedat şanver, selim temo, sennur sezer, sina akyol, tarık günersel, tuğrul keskin, turgay gönenç, veysel çolak, yunus koray, yücelay sal, zeynep uzunbay.
  
  yetimler ağıdı
  bunu sana nasıl söylerim
  
  hata benim günah benim suç benim
  
  dünyalar içinde dünyalar sevgilim ateşten çıkardım baktım uzunca kendimdi bir de başımın üstünde yok bir ülke; kendimdi
  
  dilim yola düştü pupa yelken pınarlarım yas içinde, heyhey
  
  yüzümde kan kalmadı kuraklık can alıyor bir yandan, dan!
  
  bir travmam var kenarı hareli yine hareli geçti yine zulüm beni
  
  meydan başaklarım kanıyor uzun bir yürüyüşüm ben; bakın anlarsınız yol yorgunu gözlerimden şiircebimden beslenen tedirgin güvercin dayamış gagasını yavrusununkine
  
  eyvah ki hrant, bir vakitte göğerçinleri yemlemiş ti, seninki!
  
  kanı gördük okul dönüşünde ders kitaplarında
  
  seslere karşı çok ilgiliyiz de ondan seslerden olur ölümümüz
  
  sonra büsbütün çıkarız raydan, her vagon kendi cehennemine
  
  kalbimiz doludizgin, kimse avutmasın içimizdeki tren düdüklerini
  
  toprak insana gömülüyor, bodina da öldü sınırlar biraz daha kırmızı
  
  bütün karakamuları alaşağı eden bir bun
  
  bir bayraktın düştüğün yerde patikalar'm açtığı
  
  bir kısrağın tayını emzirme sesiydi soluğun
  
  şimdi çığgürlemesidir aşan zamanı
  
  bembeyaz tırnaklarla kazdığı o görülmedik arkta
  
  kan ve gözyaşının birbirine değmeyen ortaklığı
  
  yattım yere bakıyorum toprağın hisli
  
  eşitliğine
  
  sular sınırları pasaportsuz geçer asıl azınlık yerkürenin kendisidir tek millet, gökyüzüdür ölürken yürekli
  
  düşünüldüğünde
  
  çan ve ezan arasına gerili mahyada acıyı dengeler yazı: ah-ya!
  
  orda hrant, başı dumanlı ararat'ta ırağı bilmez bir yağız ada vardı oraya hrant ki, külü bile nemlendirir çorak dünyayı yine de her damlada ürperir yaşlı ararat
  
  ne değişir hayatla karşılaşsan hemen yanında arkadaşın ölüme gülerek bakıyorsa
  
  gözün arkada değildi, içerideydi a hrant! gözüm
  
  içerdeydi ve sözcükler - ki onlardı ve öldüren idi
  
  ürkekliğin ürperdi karardı boz güruhun yırtık tabanaltmdan kaçtı güvercin ruhun yaslandığım duvarın uğultusuydun beni sessizlikle açıklayan
  
  hüznü giydiğin pabuçlarında bin ahhh! içini delmiş kuzeyli bir rüzgârın erguvan kalbine kuzu'layan bir güvercin beykoz iskelesinde karaya vuruyor göçebe
  
  ağarmış bir gül var yakamda içimizdeki bahçelerden goncası
  
  bir yağmur kenti ne kadar ıslatır?
  
  - kanın insanı ıslattığı kadar ancak! neden ayakta ölür aylar?
  
  - kim bilir!
  
  ölümün yüzüne gülüyorsun bedenin kurşun geçirse de
  
  kanamasın yaprakları güllerin üşüyen sular ırmakların tenine karışsın akımını vurdular sözcüklerden kurulu fırat'm
  
  beyaz bere bile ağlar çamurun işine
  
  iki damla göz yaşı düştü vurulunca sen pülümür'ün yaşsız kadınının gözlerinden
  
  oysa küçük bir çocuktum ben de tren raylarında
  
  bozuk para gibi ezilen, hiç gelmeyecek sandığım baba
  
  duydu mu mersinli balıkçı cemal, yağmurun yağdığını
  
  ölümsüzlük denizine sabaha karşı?
  
  fazlasıyla geciktin, suyu dinle, aynayla ödeş, toprağa dokun
  
  buluşmayı bil kemik fırtınasında;
  
  sancınla yüzleş
  
  şeytan tiryakilerinin sivilcelerindeki irin, ey! kulak zarımı kanatan antik öfke topla köpek dişlerini, düşlerini çektir ve
  
  git!
  
  ölüm saklar ölümsüzlüğü yaşamın bildik
  
  türküsünde; hrant dink'i de
  
  zehrini yağmalar karanlık sis peçesine çakılı çöller
  
  affet!yoksulduk, ezilmiştik; aval aval seyrettik mülk talan kavgasını
  
  kan revan içinde söktüğümüz hayatlar, sözde şanlar sundu bizlere
  
  korkumuz kutsaldı gölgemizden, gönüllü kurşun olduk düş kırımında
  
  sesimizi linç tutup, kazıdık vicdanı, altın ve gümüş kakmalı hançerlerle
  
  bu kez çatlak bulunca suyunu, yasaklandı ikinci emre kadar dökmek zehirli kanı
  
  ne cehennemi ne cenneti gurbeti de sılası da içindedir insanın ömrümüzün biriktirdiği onca kavram ve sözcük
  
  şimdi işgal altında
  
  son pankart sokakta gerili birazdan polis kesip atacak
  
  hepimizin ölümü en küçüğümüzün elinden olacak!
  
  ah ile eyvah ile geçiyor zaman dönsek kardeşliğimizi kutsayacak ardı-mızdaki kan
  
  vart'a gül demişler, ağlayan kim iki kalp, iki zehir, yüz yıllık birikim
  
  bin dereden kanla dolmuş kuyuları hep ıslak
  
  sen, ben, hrant... bu toprak püskürtüyor sevgimizi
  
  artık kış çiğdemleriyle anacağız seni onlara kanınla, terin karıştı yüreğindeki tohumlar rüzgârlı sözcüklerle girecek türkülere
  
  kırık bir zamanda uçan güvercin üzgün tutar ağzındaki zeytin dalını
  
  sen dostumdun benim gülünce güneşler
  
  açan
  
  bulutlara rüzgâra asarım suretini her
  
  akşam
  
  her akşam bir mektup yazarım ararat kadar unutmadım bırakıp giderken söylediğin
  
  sözleri
  
  günler mi ağdı, ah, sular mı boğuldu sisten kapılar mı var şehrin gözlerinde
  
  göğüslerinin arasını şiirlerle süsledim hayatın
  
  aranızdan geçerken incinmeler düştü payıma
  
  güvercin kapaklandığında, yüzüm albatros ve yağmur
  
  borandır, bahardır, uzar sakallarım çıtırtılarla mavi
  
  kuşların sabahından geçelim hrant çiçek tozları havalansın göklerimizden
  
  zalimin gecesi mazlumun gecesiyle birdir
  
  ve daha uzundur zulme karar verenin gecesi
  
  bu yüzden sesini düşürmüş kaldırımlar leylak
  
  kırmızı, kanla gül arasında gidip gelirken kanı çekilmiş yaprak
  
  ışık bilir vuracağı yüzü, konacağı kalbi güvercin, toprağın düşüne kanat
  
  kimi ölülerin ayakkabısı delik ve sakalları saklanmış ertesi güne kimi silahlı çiçek taşır öldürdüğüne bayrağa sararlar gözsüz yüzünü çorabım dikerler suç kime
  
  ak bir güvercin kanıyla çiziyor ölümünde ölümsüzlüğün resmini
  
  canlar içinde bir can
  
  kanlar içinde altı milyar insan!
  
  ve onlar vurdukça sana, alışkanlıklarımız çözülüyordu böylelikle
  
  küçümsediğimiz yollar açılıyordu önümüzde
  
  güvercinlerin dudaklarmdaki sıcak rüya, korkularımızı dolduruyordu
  
  dilini susarken anlıyordum, konuşurken birden kendimi bir kardeş çavlanmda bulurken
  
  çatılara konan kırmızı güvercinin bıraktığı vedayı büyütüyordu gölgesi ansız çekilen bir ağaç gibi yıkılırdım
  
  bir elim ötekini tutmasaydı
  
  o ki bir fincan tuz istemişti yalnızca komşudan
  
  şimdi tuzlu bir nehir akıyor kalan ömürler arasından
  
  şimdi kim bu uzak diyen diyen bu yalan
  
  bu burkulan ruhun üşüme siyle kardeşliğin
  
  şu kurşun dökülmüş zaman
  
  bir ölüm şiirine eklensin diye gövdesiyle yazmıştı son dizeyi
  
  sürgüne okunmuş arguvan havası; ki kan
  
  yüzünü acıya dönmüş duduk, ah! gas-paryan
  
  unutulmuş; ötekinin cenneti değil miydi her insan
  
  kim yırttı vicdanımızı, sevgimizi kim dü-ğümledi
  
  kaç bin kerre öldük seni seni öyle sevdik, bağışla bizi
  
  bu evleri borçlu olduğumuz taş ustaları yürüyecek, ani: hiçbir şey kalmadığında su inceliğiyle gülümseyen günahsız kan masum yüzünün görüntüsüdür dağılan
  
  kan kabuğun altında fokurduyoryeniden usanmış acısını sokakta gezdirmekten
  
  şairleri dinlemek lazım: kabuk, su, tir, nazbir nar ki kırılınca hikâyemiz olacak hadi ölümü tuzlayalım sonsuz deniz hrant'tan sonra kokmasın bari ülkemiz
  
  aslında ne türk'üz, ne kürd'üz, ne ermeni'yiz
  
  öyle bir "baba"mız var ki hrant, hepimiz yetimiz!
  
  http://www.birgun.net/…a=72&devami=35918#haber_basi