didem madak dizeleri

• kurabiye
  zaman zaman çok yalnızım kalbiye
  arsız sarmaşıklar gibi her sabah
  bıkmadan tırmanıyorum güneşin tahta perdesine
  mor çiçeklerle açılmak için dünyaya.
  güneş tozlar püskürtüyor koca ağzından
  aslında hiçbir şey görünmüyor kalbiye
  kalbim kocaman bir kelebekti kalbiye
  bir elmasın içinde unutulmuş yıllar önce.
  pembe bir merhemle doğardı günler
  saçlarımı çözerdim, taze elmalar gibi sayardım bedenimi
  bahar, simit, salatalık, midye kokardı her yan
  dünya artık bir daha hiç
  bir okul çıkışı gibi kokmayacak mı?
  hayatın kalbiye, o iri dudaklı çingenenin
  ellerini hiç tutamayacak mıyım bir daha?
  elmasın çatlarken çıkardığı sesi duyuyor musun,
  bedenime çarpan incilerin sesini?
  bir kadeh içindeki tozu üflüyor
  her şeyi bir veba salgını gibi hatırlayarak
  bekliyorum beklediğim neyse onu.
  zaman kalbiye, zaman şimdi
  kalbimde habire uzayan bir minare
  zaman zaman çok yalnızım kalbiye
  bugün ağlayarak kurabiye yerken,
  çay fincanında kendimi seyrederken
  çay beni içti, ben de çayı kalbiye
  ruhumdan çaylar aktı saatlerce
  aşık olduğu için kahve döküyordu terliklerine
  heinrich böll'ün palyaço'su
  mary onu bırakıp gitmişti, yalnızdı.
  sonra yosunun latincedeki adı laminarya'ydı ...
  içimde gezinen salyangozun tırnakları
  her hatırladığım şey için bir santimetre uzuyor kalbiye
  aslında hiç istemiyorum ama
  ne yapsam rutubetim sözlere bulaşıyor kalbiye.