vesikalı yarim

• cok ozel bir filmdir. icinizde dinlenmeye/demlenmeye biraktiginizda derine gomuldukce isiltisi teninize vuran garip bir madde gibidir bazi filmler. vesikali yarim, sevmek zamani ile birlikte ayni isigi sacan, ayni yere gomulen ve ayni siddette susan iki film benim icin. cagdaslari gibi ahlak dersi vermeyisi, o iki asigi da anlayisi, aski anlayisi...
  sabiha aklibasinda halil'i bastan cikaran asifte degildir. asiktir o.
  halil sabiha'nin tuzagina dusen adam degildir. asiktir o.
  baba sabiha'ya orospu, halil'e hain evlat, gelinine de zavalli kurban muamelesi yapan otorite degildir. gormus gecirmis, hepsini sarip sarmalayacak noktaya ermistir o. hepsini anlar.
  filmin sonunda sayfalarca sozle anlatilsa o etkiyi birkmayacak birsey yapar akad, kamerasini konusturur.
  sabiha cikar, halil'in evine gider. bu kez onu alip gelecektir. ben olsam gitmem der arkadasi. 'gidiciiim, beni gorunce gelecektir' der sabiha. ve gider. manav dukkanina uzaktan bakar. halil cocugunu kucaklar. halil degil ama halil'in babasi gorur sabihayi. sabihanin durdugu yerden manavi goruruz once, sonra babasnin gozunden sabihanin yuzunu. manav sabiha'nin durdugu yerden gorundugu gibi uzaktan gosterirlirken (ve tabii ki halil, halil'in babasi ve o esnada orada olan biten hersey), babanin gozunden sabiha yakin cekim gorunur. bu kesme 3 defa tekrarlanir ve her tekrarda ne sabiha ne de baba yerlerinden kipirdamadiklari halde sabiha'nin bakisindan gordugumuz manav resmi bizden uzaklasirken, babanin gozunden sabiha giderek buyur. sabiha o an orda kendi gozleriyle butun hayallerinin elinden nasil kaydigini gormustur. akad da bunu gostermistir. baba o gun orda bu kadinin o adimi atmadigini, ici kan aglayarak orda durdugunu resme girmedigini gormustur, akad bunu da gostermistir.
  nedense eylul aksami gibidir film. acik olan pencerelerin aksama dogru artik kapandigi, ruzgarin yavas yavas icinizi urperttigi mevsim gibi.