veda busesi

• en sevdigim sarkilardan, mazosistligimden olsa gerek. oyle bir sarkidir ki, hayatimin en mutlu gunu olsun, sevincten cildirmis, oturdugum yerde duramiyor, durup durup yerimden firlayip gobek atiyor olayim; daha ilk notalarini duymamla birden dunyanin agirligi biner omuzlarima, "hani o birakip giderken seni"yi duydugumda durgunlasirim, "yuzune bu turlu bakmayacaktin"i duydugumda yuzum asilir, "hani ey gozyasim akmayacaktin"a geldiginde ise gozyasi ne kelime gozyaslarim sular seller olmus akmis olur bile. istisnasiz bu hep boyle. yasanmis, acitmis cok veda var ne de olsa, biri dusuverir akla, ondan koyar sarki. ya da daha kotusu, istemeye istemeye edilecek, demokles'in kilici gibi basimin ustunde sallanip duran veda birden serbest dususe gecer, beynimden girip kalbimden cikar, ondan aglatir sarki. vedalar cok olunca, ele bir alev halinde dusen yaslar da cok oluyor, bir ah ve bu sarki esliginde.