umut

• balkonda sigara içerken boş gözlerle çevreye bakıyorum. içimde tek bir his yok gibi, sadece yorgunum.
  oğlumu yatırdım ama muhtemelen uyumadı diye aklımdan geçiriyorum, sabah eğitime gidicez. uykusunu alamazsa bir sürü huysuzluk yapacak.
  
  oğlumu düşünüyorum sonra. önce şikayetleri diziliyor önüme.
  
  "eğitime ne kadar gidecek, farklılıkları farkedilmez hale gelip topluma karışacak mı? tekrarlayan davranışları biter mi? atipik otizim diyorlar belki ilerde normalleşir diyorlar acaba doğru mu? gelecek ay okulu açarlar mı, daha konuların bayağa gerisinde? dördüncü sınıf zor mu ki? vakalar artıyor, özel eğitim kapanmasa bari." içimi bir sıkıntı kaplıyor, sevimsiz bir his. düşünme bunları diyorum kendime, her şey olacağına varır.
  
  sonra gayri ihtiyari gökyüzüne bakıyorum. birkaç yıldız var. onları görünce içimdeki bulutlar dağılıyor. düşünceler yavaşça şekil değiştiriyor.
  
  "doktoru 15 yaşında anlaşılmayacak bile durumu demişti, 9 yaşında şimdi. hem eğitimleri sıkı tutuyoruz, belki daha erken güzel gelişmeler olur. hocalar çok memnun gidişatından. çabalıyor oğlum, hem de çok. ben de elimden geleni yapıyorum zaten. destekleyen insanlar var. her sorun çözülür, hem diyelim olmadı. o benim oğlum, ben onu zaten olduğu gibi seviyorum. tek istediğim sağlıklı ve mutlu bir insan olması."
  
  hissettiğim şey umut olmalı. umudum olmasaydı napardım?
  iç sesim bile daha sakin ve yumuşak bir tonda.
  içeri giriyorum, oğlumun üstünü örtüp yanağına öpücük konduruyorum. uyumuş.
  
  içimdeki umudun peşinden gitmek için sabah erken uyanmam lazım diyerek, başımı yastığa koyuyorum ve bunları yazıyorum.
  
  umut dünyanın en güzel hissi.