refah devleti

• literatürde gosta esping andersen tarafından yapılmış tipolojisiyle incelenmektedir. buna göre, refah devleti; vatandaşı piyasa ilişkilerine girmeden kendini yeniden üretebilme konusunda özgürleştirdiği ölçüde, ki buna de-commodification denmektedir, sınıflandırılmaktadır.
  iskandinav ülkeleri olan isveç, norveç, danimarka tarafından uygulanan modelde sosyal demokrasi güçlüdür, gelirden doğrudan alınan vergiler yüksektir, devlet harcamaları cömert ve kadınların ailevi sorumluluklarını karşılayıp işgücüne sevk edecek kadar kapsamlıdır.
  anglo-sakson modeli olarak alınan ve ingiltere, amerika gibi ülkeleri kapsayan tipte refah devleti küçüktür, evrensel birkaç sistem sunsa da sosyal güvenlik için özel sektöre büyük oranda yer açmaktadır.
  kıta avrupası modeli bu ikisinin karışımı olarak görülmektedir. daha sonradan bu kategorizasyona ispanya, yunanistan gibi refah devletleri için akdenizmodeli de eklenmiştir.
  esping andersen'in bu tipolojisi çok tartışılmış, kendi kafasındaki ideal model olan iskandinav modelini yücelttiği, ve sırasıyla; iyi, kötü ve çirkin olarak üç modele karşı önyargılı yaklaştığı, özellikle kıta avrupasında protestanlığın açıklayıcı gücünü gözardı ettiği söylenmiştir.
  
  ayrıca refah devleti denince bob jessop tarafından yapılan karşılaştırma, keynesian welfare national state/schumpeterian workfare post national regime oldukça dikkat çekicidir. kurumsalcı/marksist bir perspektiften devletin periodizasyonuyla ilgilenenler için vazgeçilmez kaynaklardandır.