didem madak

• 1970 yılında izmir’de doğdu. annesi ve babası öğretmendi. kız kardeşi ışıl’dan altı yaş büyüktü.
  
  “ışıl çocuktu o zaman, ben de öyle.”
  
  12 eylül 1980 darbesinden sonra babası başka bir yere sürgün edildi. didem ve ışıl, anneleri ile kaldı.
  
  “ölü mısır tarlaları hışırdıyordu,
  ve kalbimde çıngıraklı yılan sürüleri.” diye anlattı o günleri.
  
  on üç yaşındayken annesini kaybetti. artık, “bütün üzgün oluşlarının adıydı, anne”.
  
  derken, babası başka bir kadınla evlendi. bu yüzden “çıkardı onu bütün fotoğraflardan.”
  
  teyzesi, ona varlık dergisinin bir koleksiyonunu hediye etti. bu, hayatının bir dönüm noktası idi. şiirle tanıştı.
  
  biyoloji bölümüne girdi ama maddi sorunlarından dolayı devam edemedi. ardından hukuk fakültesi’ne başladı, gizlice evlendi ve yeniden okulu bıraktı. henüz 19 yaşındaydı. “hüzün neydi sanki o zaman… artık kullanılmayan dikiş makinası annemden kalma.” diyerek sitem etti babasına. boşandı, maddi sorunlarla boğuşurken, bir yandan çalıştı, bir yandan şiir yazdı, annesini anarak; “ben ölürsem maviş anne, mutsuz için dünyanın bütün sabahlarına bir bilet al.” birkaç yıl boyunca kimseyle görüşmedi. örtündü ve tasavvufla ilgilenmeye başladı. bu sırada okulunu da bitirdi.
  
  bir şiir yarışmasında ödül kazandı. ödülünü almak üzere geldiği istanbul’da yaşamaya başladı. yeniden evlendi, bir kızı oldu. kızına annesinin adını verdi: füsun… kızı doğduktan sonra hiç şiir yazmadı. 2011 yılında kolon kanserine yakalanarak hayata veda etti.
  
  kızına şöyle seslenmişti:
  
  “canım kızım, cehaletimden şair oldum.
  annesizlikten.
  sen sakın şair olma!”
  
  şiirleri üç kitapta toplandı:
  
  grapon kağıtları
  ah'lar ağacı
  pulbiber mahallesi
  
  ah’lar ağacı, onu ölümsüz yapan şiirlerinden birisi idi.
  
  çocukken şöyle dua ederdim tanrı’ya:
  tanrım bana hiç erimeyen,
  kırmızı bir bonbon şekeri yolla.
  
  …
  
  ve şimdi şöyle dua ediyorum tanrı’ya:
  olanlar oldu tanrım
  bütün bu olanların ağırlığından beni kolla!