anneyi üzmek vs kendi istediğin hayat

• benim anam babam öyle bağımlı, sorunlu kişilikler değil. yukarıda anlatılan türde şeyler hiç yaşamadım. bi kere karıştılar bana, onda da dibine kadar haklıydılar. geriye dönüp bakınca iyi ki dinlemişim onları diyorum, o zaman bana çok ağır gelmişti ama durum bu.
  anne-baba ve çocuk ilişkisinde ince çizgiler var. özgür bırakmak çayıra salmak değil. anne baba olduysan elbette bir hayat tecrübesi kazanmışsındır ve bunu çocuğuna aktarmalısın. kötü sonuçlar doğuracağını düşündüğün kararlar hakkında fikrini söylemelisin. baskı yaparak, yıldırarak değil, güzel güzel anlatarak. bizim ebeveynlerin eksiği bu güzel güzel anlatma kısmında, maalesef biraz höt zöt gidiyorlar. bunun sebebi bir önceki nesilden öyle görmüş olmaları. bizim ana babamızın çocukluğunda çocuk dövmek evde okulda olağanmış, evlilikler görücü usülü. öyle bir nesilden bahsediyoruz sonuçta. böyle yetişen insanların çocuğuna çok demokratik bir dil kullanamayacağını kabul etmek lazım. önemli olan niyeti okumak bu durumda.
  ben de anneyim. kızıma meslek seçimi, yaşayacağı yer seçimi gibi konularda karışmayı düşünmem. bunlar her zaman kişisel seçimler ve biri diğerinden o kadar kötü olmaz. her durumda artı ve eksileri olan konular bunlar.^* sadece evlilik konusunda tavsiyeler verip hayat tecrübeme göre bildiklerimi anlatırım. çünkü bana göre evlilik insanın en hayati kararı. kötü bir seçim diğer tüm seçimlerin mükemmel olsa bile hayatını çok derinden sarsıyor. bunu da ondan zeki olduğum için değil, ondan tecrübeli olduğum için görebiliyorum. yine de son karar kişiye ait ama hiç yönlendirmeden "sinin hayatın cinim" diyen annelerden olmaya pek niyetim yok. yanlış evlilik nedir? genç yaşta, çok ayrı bir sosyo-kültürel yapıdan biriyle, büyük yaş farkı ile vs yapılan evlilikler mutsuz evlilik konusunda güçlü adaylar. kesin değil ama ihtimal güçlü, bunu mutlaka ona açıklarım. neyse konu dağıldı, anne babaya bu seviyede kulak vermek lazım ama baskıcı bir tutum varsa sallayın gitsin. üzülen üzülsün istediği kadar.