ekşi itiraf

• hayatta ne büyük acılar, sıkıntılar var. bazen düşününce, insanların dertleri yanında dert değil benimki diyorum. ama bir yandan dertlerin en büyüklerinden biri de bu sanırım: yalnızlık.
  
  bu yalnızlığı hayatında sevgili, eş olmaması gibi düşünmeyin hayır. gerçekten konuştuğun, görüştüğün, değer gördüğün insanların olmaması. arkadaş, dost, tanıdık, farketmez.
  
  zamanla hayatımdaki kişileri hayatımdan çıkardığımı düşünüyordum fakat görüyorum ki hayatımda zaten var olmamışlar. herkesin bir çıkarı, bir işi varmış benimle konuşmaları için. yaklaşık iki senedir bu duyguyu çok yaşıyorum. ağır da yaşıyorum.
  
  ilk zamanlar bu kimsesizlik olayı çok dokunmuyordu bana. kendi kendine yetmeyi öğreniyorsun, e ailen var. ama aile anlamıyor seni, yanında olmuyor. kendi kendine de güçlü olabilmek çok zor.
  
  özellikle son bir ayda gördüm ve denedim ki, ben aramayınca insanlar aramıyor. ben mesaj atmayınca insanlar mesaj atmıyor. her gün konuşup boş yaptığım, oyun oynadığım kişiler 1 ay boyunca yokluğumu fark etmiyor bile.
  
  bu sanırım bana dokunuyor sözlük. insanların vefasızlığı dokunuyor. bir kaç gün denk gelmediğim, konuşamadığım birisi olsa endişelenip “iyi misin?” diye mesaj atan biriyim ben. her zaman da öyleydim. ama gördüm ki sadece ben böyleymişim.
  
  insanlar beni önemsemediği için çok kırılırdım. sanırım artık o kadar kırgın ve umutsuzum ki, daha fazla kırılamıyorum. sadece canım acıyor işte.
  
  yalnızlık zor sözlük. dinlediğin müziği paylaşabileceğin sıradan bir arkadaşının bile var olmayışı zor.
  
  dilerim ki bana karşı bu denli vefasız davranan herkes en sevdiklerinden de aynı karşılığı alırlar. alsınlar ki bir başkasını daha artık kırılamayacağı kadar üzmesinler.