benim hala umudum var

• salonun bir köşesinden gelen loş ışıkta, hatırlamıyorum, kimbilir nasıl vakit geçirdikten sonra, kanepeye uzanıp birisinin bacaklarını başıma yastık edip, neye dayandığı belli olmaz bir huzur içerisinde, çocuk gibi uyuya kaldığım bir gece, uyandığımda çalmakta olan şarkıydı, akustik versiyonu. tüm ortamın bütünleyicisiydi sanki bu şarkı...
  
  o kadar kendinden emin söylüyor ki mazhar alanson, inanıyor insan dediklerine, sorgulamaksızın. ya da inanmaya ihtiyacı olduğundan sadece.