otel

• iyi bir şair otel nedir, neyin nesidir tanımlar:
  
  otel
  
  i
  
  denizin alçalışıyla otel bir düştü
  binlerce kalıntı şehir değerinde
  sularla kaçışan ölümler türküsü
  sırdaş olan denizlerin diline
  taşlaşmış hayat ürpertileri ardından
  şekilsiz, oynak ve iniltili
  pembe, daha doğrusu bir çocuk gülüşü renginde
  izleri deniz hayvanlarının
  belli ki bir adı var onların, varsa da
  gezinir mi hiç mi hiç adı olmayan burada
  bir dirilişe bile ayak uyduramayan burada
  mevsimi olmayan mevsim sürüleri
  yumuşak yüzgeçleriyle dalgınlığımı yalayan
  anılar, anı sürüleri
  hep birden unutulmuşluğa dadanan
  hep birden, ama tek bir yaratık gibi
  çıkarak gözlerime yarı loş mağrasından
  görülmemiş bir şekilde intihar ederdi.
  
  o zaman belki bendim, belki bir şekil bildirisi
  gibi o zaman işte çok değerli bir taşa
  bakar gibi ben
  istekli, sonra durgun, giderek düşünceli
  derdim ki -daha doğrusu yaşardım-
  mutluluk alışılmış bir kötümserlikti
  ki tarih aldatılırdı, korkardım
  gözü dönmüş bir kuşun göğsünü didikler gibi
  bağrını açar gibi bir azizin
  açardım ben de içimi - bu şehir kimin?
  kimsenin değil -
  baktıkça, baktıkça oaraya bakır
  ne düşerse içine zehir
  köpürür köpürür köpürür
  önce asit, derken bir doğa parçası gibi
  yaprak bir parça yaprak olana kadar
  su bir parça su olana kadar
  ben onlara su ve yaprak diyene kadar
  demek istediğim yaşamak bir parça yaşamak oluncaya kadar
  zamanlar, zaman sürüleri..
  
  bazı adamlar ki bu zamanlara
  dokunur geçerlerdi
  yani bir piyanya ve onun tek bir tuşuna
  dokunur gibi
  ses, o kalın ses, hiçbir şey umdurmayan
  doru bir at dilinde orman ve su
  korkuyu, sonra da yalnız korkuyu
  büyüten ordan oraya
  sayısız çeşitlendiren onu
  yani bir hayat olarak çıkaran karşımıza
  bir sesti bu
  sadece bşr ses idiyse, bir durup bir boşaldıkça
  içimize düşüren boynumuzu
  yerleşen bizi pek az tanıyan yüzümüze sonra da
  iğrenmenin koşulu bir at gibi durduğu
  bir uzunluğu ya da bir alanı olmayan yüzümüze
  yerleşen
  sızdıkça sızan bir çay saati gibi içimize
  yani bütün bir burukluğu birden içeren
  ve soran birden sorusunu
  hanlarda denk saran yolcuların
  yağmura kuşkuyla bakan
  gözleri gibi
  ses, o büyük ses, desem ki
  sorardı bize durmadan
  sorardı ölümün bütün bildiklerini.
  
  ii
  
  ölüler dirilirdi. çıkamazdım ki otelden
  ben otelden hiç çıkamazdım ki
  her şeyi bilen bir adam gibi gelip geçerdi
  kış
  ve hayaletler halinde kuş sürüleri
  gündüz ve gece
  gece desem gece, gündüz desem gündüz
  ve desem ki, sonuncu günü
  dünyanın insan eliyle yaratılmasının
  sonuncu günü
  koridorlardan geçerdim.
  
  koridorlar ki uzun desem uzun, kısa desem kısa
  aslında bana göre bir şekil
  bir monolog da diyebilirim buna, içinde bir konuşma ürpertisinin =
  yer aldığı
  kelimeleri olmayan bir yazı türü belki de
  koridor
  ve benim çağrışımsız sesleri düşüren ellerime
  meyhanelerden gelen ve bir daha gelmeyen
  ölü sesleri
  sokaklarda karşıma çıkan ve bir daha çıkmayan
  ölü sesleri
  masa örtülerinin altına saklanan ve bir daha saklanmayan
  resim ve para sesleri
  ölülerin
  merdivenleri inerdim.
  
  merdivenleri inmek kolay desem kolay, kolay demesem gene kolay
  bir diyalog olduğu için değil, zaten bir diyalogdur merdivenler
  içinde insan uğultularının yer aldığı
  ve kimsenin kimseye bir şey sormadığı. ne var ki
  ben onun yanından geçerken
  o benim yanımdan geçerken
  o döner dönmez köşeyi
  ben yere eğilir eğilmez
  o dönüp bakarken gizlice
  ben cebime sokarken elimi
  o gözetlerken beni köşeden
  ben başımı çevirirken ansızın
  bir anahtar sesi
  bir sigara gürültüsü
  yere düşen bir çakmak
  kırmızı bir benzin istasyonu belirtisi.
  
  güya tanrının hep birlikte olalım diye çizdiği
  bir salon
  ben o salona varıncaya kadar
  tanrı yok -ne kadarda geçmiş aradan-
  salon ki otelin salonu yani
  ve dirilmiş ölüler ayakta
  bir ikon tasviri gibi
  ya da bir bruegel tablosundaki çılgın
  belli bir zaman parçasını kımıldatıp da içinden
  sayısız zamanlara götüren
  o birtakım adamlar
  ki artık ölü bile değil hiçbiri, değil de
  gelecek bir zamanı ısırır gibi
  kocaman dişleriyle
  avurtları, göbekleri ve falluslarıyla
  yani kaç yerinden delinmiş olmalı ki dünya
  dünya desem dünya
  değil desem değil
  yaralı bir hayvan gibi soluk soluğa.
  
  iii
  
  o ben ki seviyordum beni yargılayan
  bir otel diye seviyordum oteli
  kendi yasalarıyla
  aslına bakılırsa kendimi dolaştırıyordum bir bir
  sokakları olmayan bir şehir için
  yaralı ayaklarımla
  alanları, parkları ve afişleri
  olmayan bir şehir için
  ben kimim -ki fülütler çalıyordum bazı-
  çenk ve santur sesleri düşürüyordum tevrattan
  bir ot, bir çöl motifi
  bir kafatasını, bir h=96 kuşunun haykırışını =
  düşürüyordum
  karışık ve acıklı çöpleriyle
  bir cellat ipi, bir korsan gemisi
  bir yargıç ya da bir idam gerekçesi
  zaten düşüyordu kendi kendine
  "çıt" diye bir şey oluyordu bazen de -sessizlik-
  diyelim bir ölü yer değiştiriyordu
  tam yüz "sene" daha atlayarak geçmişten
  yüz "sene"
  ama belki de
  issız ve sıcak duvarların ötesinde yaz
  sert ve ince bir kabuk gibi
  çatlayıp duruyordu gizlice
  gidip ellerimi yağ kandillerine sürüyordum
  nedense erimenin bu dıştan tadına
  bırakıyordum kendimi
  yukarda eski bir kule oluyordu, tahta
  -uyarılmış sürgünlüğüm benim-
  tahta desem tahta, değil desem değil
  
  ya da bir kırıntı bir boşluk canavarının ağzında
  oluyordu ki, bir rüzgar bile hiç yok
  yok dediğim bile hiç yoksa
  batırınca durgun göğsünü
  gök kendini kanatıyordu orada.
  
  fırtına, fırtına, fırtına
  ben ki en azından bir durgunluğa çağrılıyordum
  her şeyi bir bir yaşamış da..
  ve yanıtsız ve sessiz
  bana kalırsa:
  - yani o sular ki içinden
  peygamber yüklü bir yunus balığa çıkarsa
  hangi ilgi onu bir süre boşlukta tutacak
  canım elbette
  yunus batacak
  yunus batacak -
  
  iv
  
  denizse her şeyi unutturan bir adam gibi
  gelecekti bir gün yeniden
  demeye kalmadı geldi
  sinirli bir gürültüyle yükseliverdi hemen
  ardından bir iki şey daha oldu - nasıl anlatsam
  kimse bunu daha yaşamadı ki -
  sanki bir akvaryumun içinde
  yapayalnız kaldım da ben
  yanımda başka akvaryumlar ve
  içinde başka birileri
  doğrusu müthişti bu, denizin icat ettiği bir mezarlık gibiydik =
  başka değil
  hepimiz az çok kımıldanıyorduk çünkü
  hepimiz ağzımızı açıyorduk arada
  bir sesi dışından olsun yakalamak için
  ama nafile
  yoktu ses
  yok bile yoktu ki bir yerde
  kapıdaki bir yaylı arabayla
  süslü bir cenaze arabasına benzer bir arabayla
  solukların iniltili bir dram yaratmasa
  yoktu ses
  ve yaşlı barmenin başı tezgahın ardında
  saint jean de baptiste'in kesik
  kesik desem kesik, yaşayan desem yaşayan
  başı gibi sakin durmasa.
  
  ek
  
  silik bir izlenim gibi kalıyordum kendimde
  elimle filan bir şeyler yaptığımı görüyordum
  seyrek de olsa konuşuyordum, örneğin
  eski bir efsaneyi anlatıyordum birilerine
  ya da bir yerleri tarif ediyordum yüzümü buruşturarak
  içki de içiyordum, hem de sert içkiler içiyordum
  bazen bir iki bardak
  bazen de sabahtan akşama kadar
  durmadan içiyordum
  canım elbette, diyordum, nasılsa
  otel batacak, otel batacak
  
  en önemlisi de tanıştırılır gibiydim biriyle
  hiç kimselerin ilgilenmediği
  bazı olayların tarihçisi olarak.
  
  edip cansever