kaldırımlar

• üstadın^* yirmi yaşında bir genç iken yazdığı şiiri. borges'ten esintiler taşıdığı söylenir.
  
  sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
  yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
  yolumun karanlığa saplanan noktasında,
  sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
  
  kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
  evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
  in cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık.
  biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
  
  içimde damla damla bir korku birikiyor;
  sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
  üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
  gözüne mil çekilmiş bir ama gibi evler.
  
  kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
  kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
  kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
  kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.
  
  bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
  ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!
  aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
  bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!
  
  ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
  iki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.
  tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
  yolumun zafer takı, gölgeden taş kemerler.
  
  ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;
  gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!
  islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim;
  örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.
  
  uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;
  alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
  dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir kuyuya,
  ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi..
  
  ^*