elhan-ı şita

• servet-i fünun döneminde cenap şehabettin "elhan-ı şita" adlı şiiriyle sembolizm akımın ilk uygulayıcısıdır
  
  elhan-i şita
  
  bir beyaz lerze, bir dumanlı uçuş,
  eşini gaib eyleyen bir kuş gibi kar
  gibi kar
  geçen eyyâm-ı nevbaharı arar...
  ey kulûbün sürûd-i şeydâsu,
  ey kebûterlerin neşideleri,
  o baharın bu işte ferdâsı
  kapladı bir derin sükûta yeri
  karlar
  ki hamûşâne dem-be-dem ağlar.
  ey uçarken düşüp ölen kelebek
  bir beyaz rîşe-i cenâh-ı melek
  gibi kar
  seni solgun hadîkalarda arar.
  sen açarken çiçekler üstünde
  ufacık bir çiçekli yelpâze,
  nâ'şun üstünde şimdi ey mürde
  başladı parça parça pervâze
  karlar
  ki semâdan düşer düşer ağlar!
  uçtunuz gittiniz siz ey kuşlar;
  küçücük, ser-sefîd baykuşlar
  gibi kar
  sizi dallarda, lânelerde arar.
  gittiniz, gittiniz siz ey mürgân,
  şimdi boş kaldı serteser yuvalar;
  yuvalarda -yetîm-i bî-efgân!-
  son kalan mâi tüyleri kovalar
  karlar
  ki havada uçar uçar ağlar.
  destinde ey semâ-yı şitâ tûde tûdedir
  berk-i semen, cenâh-ı kebûter, sehâb-ı ter...
  dök ey semâ -revân-ı tabiat gunûdedir-
  hâk-i siyâhın üstüne sâfî şükûfeler!
  her şahsâr şimdi -ne yaprak, ne bir çiçek!-
  bir tûde-i zılâl ü siyeh-reng ü nâ-ümid...
  ey dest-i âsmân-ı şitâ, durma, durma, çek.
  her şâhsârın üstüne bir sütre-i sefîd!
  göklerden emeller gibi rizan oluyor kar
  her sûda hayâlim gibi pûyân oluyor kar
  bir bâd-ı hamûşun per-i sâfında uyuklar
  tarzında durur bir aralık sonra uçarlar,
  
  soldan sağa, sağdan sola lerzân ü girîzân,
  gâh uçmada tüyler gibi, gâh olmada rîzân
  karlar, bütün elhânı mezâmîr-i sükûtun,
  karlar, bütün ezhârı riyâz-ı melekûtun.
  dök kâk-i siyâh üstüne, ey dest-i semâ dök.
  ey dest-i semâ, dest-i kerem, dest-i şitâ dök:
  ezhâr-ı bahârın yerine berf-i sefîdi;
  elhân-ı tuyûrun yerine samt-ı ümîdi.
  
  cenap şehabettin