aşık olmak

• ayn rand'ın hayatın kaynağı adlı kitabında bu olayı çok güzel anlatan bir diyalog var. zamanında bir kadına atmak için kitaptan dijitale geçirmiştim. ona olan hislerime tercüme olsun diye. kullanıcı adım ozan olsa da pek ağzı laf yapabilen bir insan değilim ya da bilmiyorum. belki de onu çok sevdiğimden ne desem yetersiz geliyordu. neyse bunlar eski hikayeler. not defterimi temizlerken silmeye kıyamadım. buraya atmak istedim. belki bir kaç insanın bu kitabı okumasına vesile olur.
  
  --- spoiler ---
  
  dominique ona baktı, sakin bir sesle, "ben korkuyorum, gail," dedi.
  "neden korkuyorsun, sevgilim?"
  "sana yapmakta olduklarımdan."
  "neden?"
  "seni sevmiyorum, gail."
  "ona bile aldırmıyorum."
  dominique başını eğdiğinde, wynand onun cilalı metalden solgun bir miğfer gibi görünen saçlarına baktı.
  "dominique."
  dominique başını kaldırdı.
  "seni seviyorum, dominique. seni o kadar çok seviyorum ki, benim için hiçbir şeyin önemi kalmıyor. senin bile. bunu anlaya biliyor musun? yalnız kendi sevgim önemli, senin cevabın değil. senin kayıtsızlığın bile değil.
  dünyadan hiçbir zaman fazla bir şey almadım.
  fazla bir şey istemedim. aslında hiçbir zaman, hiçbir şey istemedim. yani katıksız ve bölünmemiş biçimde, ültimatom haline gelen bir arzuyla, 'evet' ya da 'hayır' cevabı alabilecekken 'hayır'a dayanamayacak biçimde, 'hayır' gelirse varlığımın son bulacağı biçimde istemedim. sen o'sun işte bana. ama insan o aşamaya varınca, artık önemli olan o nesne değil, kendi sevgisi oluyor. sen değil, ben. böylesine işleyebilme yeteneği. bundan eksik şeyler, hissetmeye de, onur duymaya da değmez. ben de daha önce hiç bunu hissetmemiştim. dominique, ben hiçbir şey için 'benim' demesini öğrenemedim. senden söz ederkenki anlamda, 'benim' diyemedim. benim.
  sen buna yaşama sevinci mi demiştin? evet, dedin. anlıyorsun. korkamıyorum. seni seviyorum, dominique. seni seviyorum. artık söylememe izin veriyorsun. seni seviyorum.
  --- spoiler ---